Człowiek jest koroną stworzenia i jedynie Bogu powinien oddawać cześć: przyjdźcie, uwielbiajmy Boga, zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył, albowiem On jest naszym Bogiem (antyfona na wejście). Należymy do Bożej rodziny, naszym Ojcem jest sam Bóg, nie ma już większej godności. Obdarowani hojnie, otoczeni ojcowską opieką, pokładając całą nadzieję w łasce niebieskiej i karmiąc się Chlebem eucharystycznym, zdążamy ku życiu wiecznemu. Chcemy śpiewać Panu i uwielbiać Jego przedziwne imię, ponieważ uczynił nas niewiele mniejszymi od aniołów (por. psalm responsoryjny) i troszczy się o dzieło swoich palców. Pragniemy to robić nie tylko wargami, ale całym życiem, każdym gestem, być blisko Pana sercem; prowadzić takie życie, abyśmy zjednoczeni w Chrystusie z radością przyczyniali się do zbawienia świata (modlitwa po komunii).
