W Wielki Czwartek rozpoczyna się najkrótszy okres, jaki mamy w całym roku liturgicznym, najkrótszy, ale i najbardziej intensywny – nazywamy go Triduum Paschalnym. Są to trzy dni, które należy traktować jako całość. To jest jedno wydarzenie w trzech odsłonach: misterium Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego. Ważne jest to, żeby Triduum przeżyć jako całość.
W Wielki Czwartek liturgia zasadniczo wygląda tak samo jak w każdy inny świąteczny dzień – nazywamy ją Mszą Wieczerzy Pańskiej. Będzie tylko jeden wyróżniający się obrzęd, nazywany mandatum, czyli „zlecenie”, „przykazanie”. To obrzęd polegający na tym, że kapłan obmywa nogi wybranej grupie mężczyzn i kobiet, zgodnie z nowymi przepisami. Ksiądz czyni tak na pamiątkę tego, że Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy umył nogi swoim uczniom. Obrzęd mandatum wykonywany jest po homilii i ma wyrażać służebny wymiar kapłaństwa hierarchicznego. Po Mszy w Wielki Czwartek Najświętszy Sakrament przenosi się do tzw. ołtarza adoracji, który w Polsce często nazywany jest „ciemnicą”, co nie jest poprawne. To przeniesienie Najświętszego Sakramentu do „Kaplicy Przechowywania” przypomina ten moment, kiedy Pan Jezus po Ostatniej Wieczerzy został schwytany, uwięziony i w nocy sądzony przez Sanchedryn. Adoracja w Kaplicy Przechowywania trwa przez cały kolejny dzień.
W Wielki Piątek nie odprawia się Mszy Świętej. Symbolizuje to ołtarz, który jest obnażony z obrusa, świec i wszelkich ozdób. Ma być w tym dniu zupełnie „nagi”. Centralnym wydarzeniem Wielkiego Piątku jest Liturgia Męki Pańskiej. Może nam ona przypominać Mszę, ale nią nie jest, ponieważ nie dokonuje się konsekracji chleba i wina. Liturgia Wielkiego Piątku rozpoczyna się od najpokorniejszej formy modlitwy, jaką znamy, tzw. prostracji, czyli leżenia krzyżem w milczeniu. W centrum Liturgii Męki Pańskiej jest adoracja krzyża. Każdy przez pocałunek krzyża może podziękować Jezusowi za jego zbawczą śmierć. Ten pocałunek jest nazywany adoracją. Adorować, to nie tylko patrzeć, ad-ore znaczy zbliżyć do ust. Adoracja w Wielki Piątek jest pocałunkiem krzyża Jezusa, z wdzięczności za dzieło odkupienia, ale też jest pocałunkiem swojego własnego krzyża. Po Liturgii Męki Pańskiej następuje przeniesienie Najświętszego Sakramentu w monstrancji do symbolicznego miejsca przypominającego grób, w którym złożono Jezusa.
Wielka Sobota nie ma żadnej osobnej liturgii poza codzienną modlitwą brewiarzową, czyli Liturgią godzin. A wieczorna Wigilia Paschalna, która jest najważniejszą Mszą w całym roku, rozpoczyna już obchód Zmartwychwstania Pańskiego. Należy ją rozpocząć po zapadnięciu zmroku w sobotę i zakończyć przed wschodem słońca w niedzielny poranek. Zaczyna się od poświęcenia ognia przed kościołem i odpalenia od niego świecy paschalnej. Kapłan wnosi nowo przygotowany paschał do zupełnie ciemnego kościoła. Później następuje wiele czytań, a po nich liturgia chrzcielna, mająca nam uzmysłowić, czym jest chrzest w życiu człowieka. Chodzi o doświadczenie przejścia z ciemności do światła, z grzechu do łaski uświęcającej, tak jak Izraelici przeszli z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Na koniec tej Mszy wychodzi się z kościoła z procesją rezurekcyjną, która ma być ogłoszeniem naszej wiary w zmartwychwstanie Jezusa całemu światu.
Warto zaplanować sobie te dni tak, aby uczestniczyć w tych przepięknych liturgiach, ponieważ są to najważniejsze dla chrześcijan święta w roku. Triduum to swoiste rekolekcje, przypomnienie sobie najważniejszych prawd wiary i jeszcze głębsze wejście w nie.
