Spotkanie człowieka z Bogiem zawsze dokonuje się w ramach określonej historii naznaczonej sukcesami i dramatami, chwilami radości i smutku.
W tę dynamikę wpisuje się również dzisiejsza liturgia słowa, w której wszystkie trzy czytania ukazują, że Boży plan zbawienia ma objąć wszystkie narody. Przez Izajasza Bóg zapowiada powszechne uczestnictwo w kulcie. Jednak zanim ta zapowiedź zostanie zrealizowana sam Izrael okaże się nieposłuszny Prawu i nie będzie w nim przestrzegana sprawiedliwość.
Natomiast Apostoł Paweł jest przekonany, że jego rodacy doświadczą Bożego miłosierdzia, które zostało przyniesione światu w Jezusie Chrystusie. On sam jest tego przykładem – z zawziętego prześladowcy stał się gorliwym wyznawcą Chrystusa, głoszącym Jego Ewangelię aż po krańce świata. Może zatem twierdzić, że Bóg nie odrzucił Izraela, lecz pragnie okazać swoje miłosierdzie wszystkim potomkom Abrahama.
Natomiast reakcja Jezusa, która została ukazana w Ewangelii, może zaskakiwać. Jest ona inna od dotychczasowych, pozytywnych odpowiedzi na prośby o uzdrowienie. Początkowo milczy tak, że interweniują apostołowie. Na tle niezrozumienia uczniów tym wyraźniej ukazana zostaje wiara pogańskiej kobiety. Od początku uznaje ona w Jezusie nie tylko uzdrowiciela, lecz Syna Dawida – Pana i Mesjasza, co sprawia, że zostaje wysłuchana. W ten sposób staje się wzorem wiary potomków Abrahama nie według ciała (Izraelici), lecz według ducha (wszyscy wierzący). Jezus jest pełen podziwu dla jej wiary. Jednak wierzący w Niego, przez udział w Eucharystii, mają również udział w życiu Jezusa, co powinno prowadzić nas do kształtowania naszej wiary na wzór bohaterki dzisiejszej Ewangelii.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce
na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 132-133.
Choć żyła w średniowieczu i większość życia spędziła w klasztornej klauzurze, oficjalnie ogłoszono ją patronką telewizji.
Zaraz po śmierci Klary rozpoczęto proces kanonizacyjny i już w 1255 r. w Anagni została ogłoszona świętą. Jej ciało ukryte w czasie niepokojów dziejowych odnaleziono dopiero w 1850 r. i dziś jest czczone w bazylice pod jej wezwaniem w rodzinnym mieście. Swoją duchowość święta zawarła w przykładzie własnego
życia i pismach, m.in. listach, które pisała do św. Agnieszki z Pragi. Dziś Drugi Zakon Franciszkański
składa się z kilkudziesięciu wspólnot wywodzących się od świętej z Asyżu, są to klaryski, kapucynki, a także wiele zgromadzeń franciszkańskich czynnych, dla których św. Klara jest wzorem. Choć na pierwszy rzut oka Klara z Asyżu zdaje się być nieustannie w cieniu Franciszka, to jej świętość i duchowość są w całej pełni oryginalne i niewyczerpalne w swym bogactwie. Można powiedzieć, że do duchowości franciszkańskiej wniosła element kobiecy – oblubieńczy. W całej swojej pokorze i przywiązaniu do Biedaczyny z Asyżu nazywała siebie „roślinką św. Franciszka”.
Medialny patronat
A co z tą telewizją? Otóż, jak podaje żywot świętej, w wigilię Bożego Narodzenia w 1252 r. Klara z powodu choroby przebywała w swojej klasztornej celi. Dzięki szczególnej wizji widziała na ścianie, jakby na ekranie, oraz słyszała przebieg pasterki w bazylice św. Franciszka. Ku zdumieniu sióstr z detalami opowiedziała cały przebieg ceremonii. Prawdopodobnie była to pierwsza „transmisja” w historii. Patronką coraz bardziej rozwijającej się telewizji ogłosił ją Pius XII 14 lutego 1958 r. dokumentem „Claris explendescit”. Niemniej powołaniem Klary jak i jej sióstr jest bezpośrednia transmisja modlitwy na cały świat we wszystkich intencjach, jakie tylko istnieją od wieków aż do końca. Liturgia wspomina św. Klarę
11 sierpnia, a rodzina franciszkańska wspomina odnalezienie jej relikwii 24 września.
br. Marek Urbaniak, brat szkolny
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl