Każdy z nas pragnie być szczęśliwy. To bardzo naturalne i uniwersalne pragnienie, które wszczepił w nas Bóg. Nie zawsze jednak w prosty sposób udaje się nam odnaleźć drogę, która do tego szczęścia prowadzi.
Jezus nauczający na górze zachęca nas do zmiany myślenia. Jeśli chcemy być prawdziwie szczęśliwi, tj. błogosławieni, musimy zrozumieć, że królestwo Boże – tak jak jego Król – inne jest niż społeczności, w których żyjemy. W nich bowiem liczy się pieniądz, siła, przemoc, w nim natomiast to, co duchowe, łagodność, miłość… Trudno nam jest przyjąć tę prawdę. Doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, jaki jest świat. Zapewne dawno utraciliśmy naiwne złudzenia. Wydaje się nam, że jeśli nie będziemy grali na jego prawach, to przegramy. Czasami trzeba jednak przegrać to, co światowe, aby zyskać to, co się naprawdę liczy.
Droga do szczęścia, którą wskazuje nam dzisiaj Jezus, nie jest łatwa. Jest to droga pod górę, a może raczej na Górę Błogosławieństw. Wspinając się na nią, musimy utracić wiele, ale perspektywa otrzymania tego, co znajduje się u jej kresu – ostatecznego błogosławieństwa, którym jest pełne zjednoczenie z Bogiem – warta jest, abyśmy podjęli ten trud.
Sam Jezus jest dla nas przykładem takiego błogosławieństwa, gdyż w Nim wszystkie wypowiedziane w dzisiejszej Ewangelii błogosławieństwa w pełni się realizują. Potwierdził je bowiem nie tylko swoim nauczaniem, ale także swoim życiem. Ci, których wspomina dzisiejsza liturgia Kościoła, odważyli się pójść wyznaczoną przez Niego drogą. My także jesteśmy do niej zaproszeni, a świętość, Jego dar, jest w zasięgu każdego z nas.
o. Daniel W. Stabryła, benedyktyn
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański