Dlaczego Szatan miałby kusić Jezusa, Syna Bożego? Dlaczego właśnie to wydarzenie było tak ważne dla pierwszych chrześcijan, że stale je sobie przypominali?
Odpowiedź kryje się w głębi tego spotkania. Zło odważa się spojrzeć w oczy Dobru. Uważa się nawet za uprawnione do stawiania propozycji, do pertraktacji. Zło, które wydaje się wszechpotężne i niepokonane, ma odwagę stawić czoła Dobru, ale jego propozycje, choć kuszące, są bezsilne wobec mocy Bożej. Ta scena na pustyni ma głęboki sens dla każdego z nas. Zło, które widzimy wokół nas, a także i w nas samych, często staje się współczesną wersją tego kuszenia. Przybiera postać doradcy, który zdaje się nam życzliwy, który proponuje nam „łatwe rozwiązania”, drogi na skróty. Jak często ulegamy tym podszeptom, myśląc, że wybieramy dobro, podczas gdy w rzeczywistości idziemy za iluzją!
Chrystus pokonał definitywnie Zło, ale Jego zwycięstwo nie oznacza, że zło przestało istnieć. Zło istnieje, ale jest w stanie klęski. Jest ono dla nas zadaniem – mamy je pokonywać, mamy je „dobijać” w sobie i wokół siebie. W tej walce potrzebny jest wysiłek i zdecydowanie. Ważne jest, byśmy pamiętali, że każda pokusa, przed którą stajemy, nie jest nigdy ponad nasze siły. Bóg nie zostawia nas samych w tej walce. W chwilach słabości zawsze możemy zawołać „Idź precz, Szatanie!”.
ks. Tomasz Gwizdek
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański