KTO TU KOMU SŁUŻY?
W wielu językach nabożeństwo oznacza służbę Bożą. I choć często wydaje się nam, że to my służymy Bogu, przychodząc na Mszę Świętą, to jednak bardziej On nam służy, stając się naszym pokarmem i napojem, byśmy nie umarli z głodu i pragnienia.
W każdej religii szacunek okazywany bóstwu wyraża się w ofiarowaniu mu kawałka swojego życia i swojego majątku. Kult składa się zatem z modlitwy i ofiary. W religiach pierwotnych, zwłaszcza afrykańskich, do dziś ofiaruje się jedzenie i picie tajemnym mocom i zmarłym. Bóg Izraela jest bardziej wymagający: oczekuje pierwocin z płodów ziemi, winnic, bydła, a nawet pierworodnych potomków.
Bóg chrześcijan wszystko czyni odwrotnie. On przynosi pokarm i napój, i stawia na stole. Zaprasza do ucztowania, bo to On w Jezusie ofiarował człowiekowi całego siebie, niczego nie zostawiając na potem. W Eucharystii stawia człowieka w centrum swojego zainteresowania i chce stać się częścią każdej jego komórki, każdej myśli i każdej chwili.
Dla niewierzącego odkrywanie obecności Boga w kawałku chleba i paradowanie z nim po ulicach musi wydawać się niedorzeczne. W tej niedorzeczności ukryta jest jednak moc, dzięki której Zmartwychwstały jest ciągle obecny między nami, inspiruje i utwierdza świętych, by przemieniali świat i osiągnęli zbawienie.
Dzisiaj z prostoty eucharystycznego spotkania czynimy tak skomplikowane wydarzenie, w którym nie może zabraknąć czterech ołtarzy, kwiatowych dywanów, dziewcząt w bieli sypiących kwiaty, sztandarów i dzwonków, baldachimu i orkiestry, śpiewów i salw, figur i ulicznych ozdób. To wszystko z miłości! I z wdzięczności za to, że Bóg każdego dnia zastawia dla nas stół, karmi nas, bo chce być Bogiem z nami.