Pędzimy przez życie. Coraz częściej – jak sami powtarzamy – trudno nam zatrzymać się na dłużej, by wrócić do jednego z najbardziej fundamentalnych pytań: dokąd idę? Codzienne obowiązki, ich powtarzalność, wypełnione po brzegi terminarze mogą nam zatrzeć właściwą perspektywę celu życia. Nie jesteśmy po to, by tylko uczyć się, bawić, pracować, zarabiać, remontować. Bo
czymże będą zdobyte umiejętności, zarobione pieniądze, pozostawione dzieła i uśmiech na twarzy bez życia w wieczności? Jej nie zdobywa się inaczej jak przez pokorne realizowanie drogi przykazania miłości. Jej źródłem staje się celebrowana w Kościele Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, który pierwszy nas umiłował już przed założeniem świata. Wychodzi nam naprzeciw, aby nas zebrać, umocnić, uświęcić, ale także upomnieć. Wszystko po to, aby nie stracić nikogo. Znów przychodzi, by o nas zawalczyć.
