W starożytnej tradycji udział w uczcie jest włączeniem we wspólne życie. Wykluczenie ze wspólnoty stołu jest zerwaniem więzi, które prowadzi do unicestwienia.
Dla Izraelitów zapowiedź przyszłej uczty, którą przygotuje Bóg, jest związana z przekonaniem, że Bóg nie jest jedynie Panem narodu wybranego, lecz wszystkich ludów, które w tej uczcie będą miały udział.
Boże zaproszenie cierpliwe i wielokrotnie powtarzane jest skierowane do każdego z nas indywidualnie. Odrzucenie lub przyjęcie go jest osobistym wyborem każdego z nas. To moja postawa decyduje o życiu wiecznym, którego obrazem jest uczestnictwo w przygotowanej przez Boga uczcie. Zawarty w przypowieści opis wytracenia znieważających Boże zaproszenie na ucztę jest symbolem wiecznej śmierci, którą wybieramy, odrzucając to, do czego Bóg nas nieustannie zaprasza.
W tym kontekście warto również zwrócić uwagę na drugie czytanie, w którym św. Paweł zachęca do wytrwałego znoszenia stałych braków: cierpień, głodu i innych niedostatków. To one właśnie uzdalniają nas do przyjęcia tego, do czego wzywa nas Bóg i umożliwiają otwarcie na przyjęcie Bożego zaproszenia. Naród wybrany wielokrotnie odrzucał i znieważał Bożych wysłańców, łącznie z największym z nich – Synem Bożym. Dla nas symbolem uczty, na którą Bóg nas nieustannie zaprasza, jest uczta eucharystyczna. Przystępując do
Komunii św., jednoczymy się z naszym Mistrzem i Panem, a w Nim ze wszystkimi wierzącymi. Powinniśmy zatem
dbać, aby przez nasze codzienne wybory i postawy nie odrzucać Go – obecnego także w tych, których On sam do nas posyła – również w najsłabszych i bezbronnych.
Opracowano na podstawie: Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 150-152.
Ilekroć rodzi się dziecię,
odnajduje ciebie Adamie, na nowo.
To ty sam rodzisz się wówczas
a ja wychodzę na twoje spotkanie
ze światłem, które pragnę zapalić od wewnątrz.
Podchodzę cicho, dyskretnie
– tak, że nie słyszysz moich kroków
– i mówię ci za każdym razem:
„Adamie przyjmij promieniowanie ojcostwa,
Adamie – stań się dzieckiem”.
Nie chcesz być dzieckiem
a oto ciebie samego wciąż rodzę.
Nie chcesz być ojcem,
bo wybierasz swoją samotność,
a oto ja przychodzę, aby ci ją odebrać.
Miłość, która przerasta,
nie może się oderwać od swojej gleby.
Glebą naszej miłości jest każdy człowiek.
Ale Drogą i Źródłem jest Ojciec.
Misterium o Bogu ukrytym, na podstawie utworów literackich Karola Wojtyły, Edycja Świętego Pawła, 2017.
Misterium o Bogu ukrytym to niezwykły projekt muzyczny. Aktor i reżyser Mariusz Domaszewicz zaczerpnął teksty z utworów Karola Wojtyły: Pieśni o Bogu ukrytym, Pieśni o słońcu niewyczerpanym, z poematu Wigilia wielkanocna 1966 oraz z dramatu Brat naszego Boga. Do
tego powstała muzyka Romana Ziemlańskiego, która miała być środkiem wyrazu sprawiającym, że teksty mistyczne staną się zrozumiałe dla młodych ludzi. W ten sposób twórczość Wojtyły zyskała siłę wyrazu i zrozumienia dzięki muzyce i entuzjazmowi wykonania.
Misterium składa się z ponad 20 utworów recytowanych i śpiewanych i stanowi drogę do poznania Boga. Prowadzi przez przemianę i nadzieję do zrozumienia sensu życia i spotkania z Bogiem.
To jest już drugie wydanie tego dzieła, w odmienionej aranżacji muzycznej. Na prace nad pierwszą realizacją tego projektu błogosławieństwa „na dalszą owocną działalność artystyczną dla dobra współczesnego człowieka” udzielił sam Jan Paweł II. Prapremiera misterium miała miejsce w marcu 1992 r. w katedrze praskiej pw. św. Floriana w Warszawie.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl