Powołanie zawsze rodzi się ze spotkania z Panem. Nikt inny, tylko właśnie On, według swego upodobania obdarza nim konkretnego człowieka. Czasem może być to zaskakujące, jak Boża logika nijak ma się do tej, którą kieruje się człowiek. Odpowiedź jest bardzo prosta: „nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce” (1 Sm 16, 7).
Dziś jakże często, pragnąc wsłuchiwać się w Boży głos, człowiek toczy walkę wewnętrzną. Współczesny świat podpowiada bardzo odmienny od wskazań Ewangelii schemat życia i postępowania. Trzeba zatem, by słowa Piotra i pozostałych apostołów skierowane do Sanhedrynu: „Trzeba bardziej słuchać0 Boga niż ludzi” (pierwsze czytanie) stały się swego rodzaju mottem dla każdego z nas. Nie wolno nam zapomnieć, iż Bóg pragnie do nas mówić, niezależnie od tego, w jakim położeniu się znajdujemy. On przychodzi do nas, także w swoim słowie.
Każdy z nas jest wezwany do tego, aby rozpoznawać głos Pana w swoim życiu i za umiłowanym uczniem powtarzać: „To jest Pan” (J 21, 7). Trzeba nam to słowo poznawać, rozważać je i nim żyć. Nie idźmy za logiką, jaką podpowiada świat, który próbuje nam wmówić, iż Bóg o nas zapomniał, bądź że On nie jest nam potrzebny. Pan pragnie być między nami, mówić do nas i sam wsłuchiwać się w głos naszego serca wołający do Niego.
Przeżywając Tydzień Biblijny, pochylajmy się nad słowem Bożym, by wydawało w nas obfite owoce. Niech uzdalnia nas do tego, by głosić je własnym życiem, ponieważ tam, gdzie jest ono głoszone, zawsze przynosi owoce duchowej odnowy i wzbudza zapał misyjny!
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Odkryć powołanie to zawsze odnaleźć szczęście, Bóg pragnie szczęścia człowieka.
Powołanie misyjne posiada każdy z nas. W tym powołaniu jest specjalne zaproszenie Boga, które nazywać możemy powołaniem misjonarskim – związanym z wyjazdem zagranicznym. Zawsze powołanie oparte jest na dialogu między tym, kto powołuje, a tym, kto słucha. Nie można mówić o odkryciu powołania, jeśli się go nie poszukuje, nie rozpoznaje i nie chce w nim odkryć pełni szczęścia.
Tak jak przy każdej drodze powołania, należy zbadać motywacje, czyli „rozpoznać duchy”, jak powiedziałby św. Ignacy, aby przekonać się, od kogo pochodzi chęć wyjazdu na misje. Badanie motywacji jest bardzo indywidualne, tak jak zindywidualizowane jest zaproszenie od Boga. Potrzeba czasu na modlitwie, pogłębienia nauki Kościoła oraz rozpoznania własnych zdolności, które posłużą dla dobra wspólnoty. Dlatego tak ważne jest przyjrzenie się własnemu powołaniu, które pielęgnujemy od dnia chrztu świętego. Ono prowadzi nas w życie małżeńskie, rodzinne, konsekrowane w zakonie czy kapłańskie.
Możemy prawdziwie zakochać się w misjach ad gentes, kiedy dostrzeżemy, że Bóg zaprasza nas najpierw do świętości w naszym życiu tu i teraz. Podobnie było w przypadku bł. Jana Beyzyma, którego wyjazd przełożeni odwlekali, ale on usilnie trwał przy raz podjętej decyzji. Innym przykładem było życie patronki misji, św. Teresy z Lisieux, która ofiarowała życie dla misji, nie opuszczając swojej celi zakonnej. Nieraz wolontariusze, którzy kończąc studia, pragną służyć w krajach misyjnych, często po wyjeździe do kraju misyjnego tam znajdują swoje powołanie do małżeństwa i odnajdują szczęście.
Jest też wiele przykładów rodzin, najczęściej z diakonii misyjnej Domowego Kościoła lub ze wspólnot neokatechumenalnych, które wyjeżdżają, aby swoją obecnością świadczyć o Jezusie. Jest to bardzo konkretny przejaw działalności ewangelizacyjnej Kościoła, w której czas odkrycia powołania jest elementem drugorzędnym przy samym odkryciu prawdy o powszechnym powołaniu do misji.
ks. Maciej Będziński, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański