W 14 niedzielę zwykłą w ciągu roku w cyklu C usłyszymy Ewangelię opowiadającą o wysłaniu przez Jezusa 72 uczniów, aby głosili królestwo Boże. Może to być zachęta również dla nas, abyśmy udając się na zasłużony odpoczynek, nie zapominali o naszym zadaniu dawania świadectwa, głoszenia Chrystusowej Ewangelii – chociażby naszym życiem i zachowaniem. Zachętą do tego może być również pierwsze czytanie mówiące o radości i pocieszeniu, jakiego możemy doznać od Pana. Natomiast św. Paweł w drugim czytaniu wspomina o chlubieniu się z krzyża Chrystusa, dzięki któremu zostaliśmy ukrzyżowani dla świata, tzn. należymy już wyłącznie do Jezusa. Tematem, który łączy wszystkie teksty biblijne przeznaczone na tę niedzielę, jest pokój. Mają go nieść i głosić uczniowie Chrystusa, zapowiada go prorok Izajasz i prosi o niego św. Paweł.
Kolejna wakacyjna niedziela (15 zwykła w ciągu roku) przynosi w Ewangelii pytanie o to, co należy czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Jezus w odpowiedzi ukazuje nie tylko, co należy czynić, lecz jak należy żyć, opowiadając przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. Ostatecznie jest nim On sam – Syn Boży, który przyszedł leczyć nasze rany, powierzając nas sobie nawzajem aż do Jego powrotu na końcu czasów. To On jest Głową Kościoła, Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych. On jest przed wszystkim i w Nim wszystko ma istnienie (drugie czytanie). On też wzywa nas do słuchania głosu Pana, Boga naszego, przestrzegając Jego poleceń i postanowień (pierwsze czytanie). Nie przekraczają one naszych możliwości i nie są poza naszym zasięgiem – jak zapewnia nas autor Księgi Powtórzonego Prawa. Słowo to bowiem jest bardzo blisko nas, abyśmy mogli je wypełniać.
Teksty biblijne 16 niedzieli zwykłej w ciągu roku zapraszają nas do gościnności. Pierwsze czytanie opowiada o gościnie, którą przygotował Bogu Abraham, otrzymując w zamian za to obietnicę syna, którego za rok urodzi Sara, żona Abrahama. Ewangelia opowiada o spotkaniu Jezusa w domu Marty i Marii. Każda z sióstr pragnie ugościć Jezusa na swój sposób. Jezus nie wyróżnia żadnej z nich – choć pozornie wydaje się inaczej, lecz wskazuje to, co w relacji z Nim jest najważniejsze – słuchanie Jego słowa. Do tego nawiązuje św. Paweł w drugim czytaniu z Listu do Kolosan, pisząc o wypełnieniu posłannictwa głoszenia słowa Bożego. Nie można głosić, wcześniej nie słuchając uważnie. I to właśnie ma nas doprowadzić do pełni doskonałości w Chrystusie.
W 17 niedzielę zwykłą w ciągu roku słyszymy w pierwszym czytaniu, jak Abraham wstawia się wobec Boga za mieszkańcami Sodomy – jest to przepiękny przykład modlitwy wstawienniczej. Takiej modlitwy uczy też Jezus swoich uczniów, zostawiając nam w Ewangelii przykład najpełniejszej modlitwy, jaką jest „Ojcze nasz”. Natomiast św. Paweł w drugim czytaniu przypomina o tym, że przez chrzest zostaliśmy z Chrystusem pogrzebani w Bogu i z Nim też zostaliśmy wskrzeszeni, usuwając w ten sposób z naszej drogi to, co stało na przeszkodzie w osiągnięciu pełnego zjednoczenia z Bogiem, naszym i Jego Ojcem.
W ostatnią niedzielę lipca, 18 zwykłą w ciągu roku, słyszymy w Ewangelii ostrzeżenie przed wszelką chciwością. Czas urlopów, wypoczynku może sprzyjać uśpieniu naszej czujności w dążeniu do Boga i może się nam wydawać, że życie wieczne to rzeczywistość tak odległa, iż nie warto się nią teraz zajmować. Tymczasem mędrzec Kohelet przypomina nam w pierwszym czytaniu, że to, czego doświadczamy tu na ziemi, jest bardzo ulotne. A św. Paweł w drugim czytaniu zaprasza nas do poszukiwania tego, co wieczne, dążenia do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.
