Boże drogi są zupełnie inne niż ludzkie, a Boża logika odmienna od tej, którą kierujemy się na co dzień. Najpiękniejszym tego przejawem jest Boże miłosierdzie, które zadziwia i czasem wprawia wręcz w zakłopotanie. Rodzi też jednak radość i wdzięczność za miłość, jaką Bóg ma ku nam.
Człowiek żyje dziś w bardzo szybkim tempie, goniąc za wieloma sprawami, większymi lub całkiem błahymi. Niestety daje się przy tej okazji wciągnąć w spiralę myślenia zasadami doczesności. Nie dostrzega czy nie rozumie, z jak wielkim darem przychodzi sam Bóg, a przychodzi On przecież z miłosierdziem. Bywa czasem, że zamiast cieszyć się z przebaczenia, jakiego Bóg udziela, człowiek wyraża sprzeciw, argumentując, iż ktoś, żyjąc tak, a nie inaczej, na tę Bożą łaskę nie zasłużył.
Nic bardziej mylnego, ponieważ każdy, kto skruszonym sercem o Boże miłosierdzie prosi, kto go pragnie i zmienia swoje życie, podejmując trud nawrócenia, tę wielką łaskę otrzymuje. Bóg czyni to z niepojętej miłości, jaką ma ku nam wszystkim, gdyż jest miłośnikiem życia. Tę pełną miłości i miłosierdzia postawę ukazuje nam Jezus, który pragnie zatrzymać się u Zacheusza pogardzanego czy wręcz znienawidzonego przez ludzi.
Spotkanie Jezusa z Zacheuszem uczy nas, iż każdy, kto pragnie spotkać w swoim życiu Zbawiciela i doświadczyć Jego miłosiernego spojrzenia, może to osiągnąć „przekraczając siebie”, zmieniając swój sposób postepowania, darując krzywdy i prosząc o przebaczenie.
Patrząc na to ewangeliczne spotkanie, przypomnijmy sobie, iż Serce Jezusa jest sercem cierpliwym i wielkiego miłosierdzia.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Przygotowanie do sakramentalnego kapłaństwa dokonuje się na wielu płaszczyznach. Jedną z nich jest zdobywanie wiedzy teologicznej, która nieodzownie wiąże się misjami. Nie można zatem w trakcie formacji seminaryjnej pominąć tego aspektu, gdyż grozi to swego rodzaju niepełnym uformowaniem do pracy duszpasterskiej.
Wśród wielu gałęzi dyscyplin teologicznych nie wolno pominąć kwestii misyjnej działalności Kościoła. Sobór Watykański II zauważa bowiem, iż trzeba, aby duch misyjny stawał się widoczny w kapłańskim życiu już od pierwszych lat posługiwania. Nie dziwi więc fakt, że Ojcowie Soboru przypomnieli, iż cały Kościół z natury swej jest misyjny oraz że ważne jest, by wszyscy, mając świadomość własnej odpowiedzialności za dzieło szerzenia Dobrej Nowiny o zbawieniu w Chrystusie, ochoczo podjęli swoją własną cząstkę w tymże dziele (por. Dekret o działalności misyjnej Kościoła 35).
Ponadto dokumenty soborowe wyjaśniają, iż konieczne jest wprowadzenie do harmonogramu studiów seminaryjnych przedmiotu zwanego misjologią. Alumni seminarium, otrzymawszy tego typu wiedzę, stają się wrażliwi na potrzeby misji, a przez to w swojej przyszłej posłudze duszpasterskiej dostrzegają horyzonty misyjnej działalności Kościoła.
W rozwijaniu tejże świadomości znaczące miejsce zajmuje Papieska Unia Misyjna, założona przez bł. Pawła Mannę. Powstała w 1916 roku i określana jest mianem „Duszy wszystkich dzieł misyjnych”. Przez swoją działalność pośród seminarzystów propaguje inicjatywy prowadzone przez Papieskie Dzieła Misyjne.
Ponadto w tej kwestii pomagają powstałe w seminariach Kleryckie Koła Misyjne. Przez modlitwę w intencji misji i misjonarzy troszczą się o dzieło misyjne. Bardzo często organizują spotkania z misjonarzami oraz na miarę swoich możliwości wspierają materialnie misyjnych seminarzystów.
Misyjna formacja kleryków nie jest czymś fakultatywnym, lecz stanowi integralną część całej formacji w seminarium. Owocuje ona w postaci wrażliwości na sprawy misji i zaangażowania na tym polu w działalności duszpasterskiej. Duchowni posiadający świadomość misyjną stają się tymi, którzy ukazują wiernym, jak wielka jest działalność misyjna, jak wiele trzeba jeszcze zrobić i jak może zaangażować się w nią każdy ochrzczony. Dziś światu potrzeba misyjnych kapłanów.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański