Święto Ofiarowania Pańskiego rozumiane jako spotkanie Chrystusa ze swoim ludem zamyka cykl uroczystości związanych z objawieniem się Słowa Wcielonego światu. Jednorodzony Syn, który został przyniesiony i ofiarowany Bogu Ojcu w świątyni, jest przez Symeona rozpoznany jako Zbawiciel. Liturgia Mszy św. daje i nam możliwość rozpoznania Zbawiciela, doświadczenia tej prawdy na nowo: Dzisiaj Maryja Dziewica przyniosła do świątyni Twojego Przedwiecznego Syna, a Duch Święty ogłosił przez usta Symeona, że jest On chwałą Twojego ludu i światłem narodów. My także radujemy się ze spotkania ze Zbawicielem (prefacja). Maryja dokonuje ofiarowania Jezusa, który jest jeszcze dzieckiem, niemowlęciem, wyraża zgodę w Jego imieniu. Jego ofiarowanie zamieni się w Ofiarę Krzyża, w ofiarę, która przyniesie Zbawienie całemu światu. Maryja, dając Jezusa, trzyma Go jak kapłan hostię na patenie. Ofiarowuje Syna, ale i także Kościół, nas wszystkich, bo jest Matką Kościoła. Dzięki Jej pośrednictwu możemy się jednoczyć z Chrystusem, Mesjaszem.
A kim jest Mesjasz? To pytanie stawiają katechumeni od chwili, gdy w Adwencie przeżyli obrzęd wejścia do Kościoła. Wprowadzeni do wspólnoty Kościoła poznają teraz stopniowo tajemnicę Kościoła jako wspólnoty ludzi złączonych przez wiarę i sakramenty. Poznają, czym jest ołtarz słowa i Chleba. Poznają świątynię jako dom modlitwy i spotkania z Bogiem objawionym w Chrystusie. Z kart Ewangelii poznają Chrystusa, dokonuje się w nich przemiana myślenia i sposobu życia. Weryfikuje się gotowość przyjęcia sakramentów inicjacji. Kościół przychodzi im z pomocą przez obrzędy liturgiczne. Wypowiada nad katechumenami modlitwy egzorcyzmów: „Pokornie prosimy Cię za tych katechumenów, którzy się Tobie ofiarują; uwolnij ich od wszelkich wpływów złego ducha, oddal od nich wszelki błąd i grzech, aby się stali świątynią Ducha Świętego […]” (OCWD 113). Po egzorcyzmach wypowiada nad katechumenami modlitwy błogosławieństw: „Panie, Boże wszechmogący, wejrzyj na tych katechumenów, którzy starają się poznać Ewangelię Chrystusa. Spraw, by zawsze pełnili Twoją wolę. Obdarz ich łaską świętego wtajemniczenia i przyjmij do swego Kościoła, aby na ziemi i w niebie stali się uczestnikami Twoich tajemnic” (OCWD 123).
Poznawanie Chrystusa nie jest tylko lekturą i refleksją nad życiem Chrystusa, jest przede wszystkim wewnętrzną zgodą na pójście za Nim, otwarciem się na Jego sposób przemawiania, doświadczeniem Jego miłości aż do pragnienia odpowiedzi na tę miłość. Kościół jest w tym procesie macierzyńskim łonem, środowiskiem wzrostu.
Celebrując święto Ofiarowania Pańskiego, które domyka okres Wcielenia, przywołując drogę katechumenów, mamy okazję do refleksji nad tym, jakimi jesteśmy członkami Kościoła. Jakie jest nasze doświadczenie Mesjasza? W jakiej jesteśmy z Nim relacji? W Kościele mamy dostęp do słów Pana i Jego obecności w sakramentach, przez które nas uzdrawia i prowadzi do pełniejszej przyjaźni ze sobą. Liturgia tego święta to zaproszenie do odnowienia w sobie łaski wiary, do zweryfikowania w sobie postawy oczekiwania w świątyni, na wzór Symeona i prorokini Anny, do rozpoznawania i radowania się spotkaniem Zbawiciela w świątyni własnego serca i w Kościele – świątyni serca swojej siostry i swojego brata.
