Lekcjonarz zawiera czytania na 34 niedziele i następujące po nich tygodnie. Niekiedy jednak w okresie zwykłym są tylko 33 tygodnie. Prócz tego niektóre niedziele albo należą do innego okresu (niedziela, w którą obchodzi się święto Chrztu Pańskiego, i Niedziela Zesłania Ducha Świętego), albo są zastąpione przez przypadające uroczystości (np. Najświętszej Trójcy, Jezusa Chrystusa, Króla wszechświata). Dlatego też zostały wprowadzone następujące zasady:
1. Niedziela, na którą przypada święto Chrztu Pańskiego, zajmuje miejsce pierwszej niedzieli zwykłej w ciągu roku, dlatego czytania pierwszego tygodnia rozpoczynają się w poniedziałek po tym święcie. Jeżeli obchodzi się je w poniedziałek po niedzieli, w której świętuje się Objawienie Pańskie, czytania pierwszego tygodnia rozpoczynają się we wtorek.
2. Niedziela, która następuje po święcie Chrztu Pańskiego, jest drugą niedzielą zwykłą w ciągu roku. Pozostałe niedziele oznacza się liczbami w porządku postępującym, aż do niedzieli, która poprzedza początek Wielkiego Postu.
3. Po niedzieli Zesłania Ducha Świętego, podejmując na nowo czytania okresu zwykłego, należy zachować następujący porządek:
– Jeśli są 34 niedziele zwykłe, bierze się czytania przeznaczone na tydzień następujący bezpośrednio po tygodniu, którego czytania zostały przerwane przez Wielki Post;
– Jeśli są 33 niedziele zwykłe, opuszcza się pierwszy tydzień, który należałoby wybrać po Zesłaniu Ducha Świętego, aby na koniec roku zachować teksty eschatologiczne, które są wyznaczone na ostatnie dwa tygodnie.
W drugą niedzielę zwykłą Ewangelia nadal odnosi się do objawienia Pana, które świętowaliśmy w uroczystości Objawienia Pańskiego. Dlatego czyta się tradycyjną perykopę o godach w Kanie i dwie inne perykopy zaczerpnięte również z Ewangelii według św. Jana.
Od trzeciej niedzieli rozpoczyna się czytanie półciągłe trzech Ewangelii synoptycznych. Jest ono tak ułożone, aby ukazać, jak każda Ewangelia we właściwy sobie sposób przedstawia życie i naukę Pana Jezusa. Dzięki takiemu układowi uzyskuje się ponadto pewną harmonię między treścią każdej Ewangelii i rozwojem roku liturgicznego. Po Objawieniu Pańskim czyta się bowiem o początkach nauczania, co doskonale nawiązuje do chrztu i pierwszych objawień Chrystusa. Na końcu roku liturgicznego dochodzi się do tematu eschatologicznego, właściwego ostatnim niedzielom. Rozdziały bowiem Ewangelii, poprzedzające opowiadanie o męce Pańskiej, mniej lub bardziej szeroko omawiają ten temat.
W roku B po szesnastej niedzieli włączono pięć czytań z szóstego rozdziału Ewangelii według św. Jana (mowa o chlebie żywym). To włączenie jest naturalne, albowiem rozmnożenie chlebów z Ewangelii według św. Jana zastępuje to samo opowiadanie u św. Marka.
W roku C w czytaniu półciągłym Ewangelii według św. Łukasza pierwszy tekst (tj. trzeciej niedzieli) poprzedza prolog Ewangelii, który bardzo pięknie wyraża zamysł autora, a zdawało się, że gdzie indziej nie ma dla niego miejsca.
Czytania ze Starego Testamentu zostały dobrane w powiązaniu z perykopami ewangelicznymi celem uniknięcia zbytniej różnorodności poszczególnych czytań podczas jednej mszy, a zwłaszcza dla ukazania jedności obydwu Testamentów. Związek między dwoma czytaniami został ukazany przez staranny dobór tytułów, które poprzedzają poszczególne teksty. Teksty te są odpowiednio dobrane do treści Ewangelii, a nie według logicznego porządku.
