Stajemy przed Bogiem nie sami, ale jako wspólnota Kościoła. Bóg bowiem „jednoczy serca wiernych w dążeniu do siebie” (por. kolekta). Stawiając wymagania i wskazując drogę do zbawienia, zachęca, byśmy podążali nią nie ze strachu i pod presją, ale z miłości, dlatego uzdalnia nas do miłowania tego, co nakazuje oraz pragnienia tego, co obiecuje (por. kolekta). Dzięki temu – dokonawszy wyboru bycia dziećmi Bożymi i uczniami Chrystusa – możemy wśród zmienności świata tam wznieść nasze serca, gdzie są prawdziwe radości (por. kolekta). W tym wyborze utwierdzamy się każdego dnia, powtarzając za św. Piotrem: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego! (Ewangelia).
