Na Wielki Post można spojrzeć z dwóch perspektyw. Po pierwsze jako na czas umartwienia; odmawiania sobie pewnych przyjemności, aby się sprawdzić, czy potrafimy nad sobą panować. Ma być to swoisty egzamin. Natomiast druga perspektywa ukazuje nam okres Wielkiego Postu jako czas „wielkanocnej pokuty”. W takim spojrzeniu widzimy głębszy sens naszych duchowych zmagań − wchodzę na drogę pokuty, by doświadczyć Zmartwychwstania Chrystusa w swoim życiu. Te czterdzieści dni dane nam przez Boga mają w ostateczności podprowadzić mnie pod pusty grób, bez zbędnych ciężarów grzechu i ludzkich słabości. Niech obrzęd posypania głów popiołem będzie sygnałem, że sami nie jesteśmy w stanie zdziałać wiele, bo „prochem jesteś”; że w kroczeniu drogą pokuty potrzebny jest nam Bóg.
