Pod koniec roku liturgicznego Kościół przypomina swoim dzieciom, włączonym przez chrzest w życie Boga, o otrzymanym darze miłującej bliskości i obecności Boga w sakramentach. Tak jak tchnienie Boga, o którym czytamy w Księdze Rodzaju, dało życie wszystkim stworzeniom, tak życie chrześcijańskie „rozpoczyna się” tchnieniem Ducha Świętego, który modli się w nas, pobudza do modlitwy, przebywania w Jego obecności. Chrześcijanin jest wezwany do pielęgnowania w sobie miłości Boga, poznawania i naśladowania Chrystusa, odnajdywania Jego oblicza w siostrach i braciach. Dlatego Kościół zachęca do rozważania wydarzeń zbawczych Boga, przypomina i zaprasza do modlitwy różańcowej.
Modlitwa różańcowa była pierwotnie przewidziana dla ludzi, którzy nie brali udziału w oficjum brewiarzowym, była tak przygotowana, by prowadzić dusze ku szczytom życia modlitwy. Louis Bouyer wyróżnia trzy kluczowe elementy tej modlitwy, których połączenie i układ stanowią bogactwo i pełnię. Pierwszym elementem jest formuła trzech modlitw (Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu), z których składa się różaniec, wyrażając w sposób zwarty wszystkie aspekty chrześcijańskiej modlitwy. Drugim jest proces psychologiczny będący wynikiem powtarzania tych formuł. Trzecim jest forma rozmyślania nastawiona na kontemplację. Każda modlitwa, również ta różańcowa, jest jak oddech. W niej uczymy się od Maryi otwarcia na Ducha Świętego. W czasie błogosławieństwa różańca Kościół modli się: „Ty dałeś Ducha Świętego Apostołom, modlącym się razem z Maryją, Matką Jezusa, dozwól nam trwać na modlitwie i postępować według natchnień Ducha, dzięki któremu żyjemy” (Obrzędy błogosławieństw 2, nr 1195).
Rytm modlitwy różańcowej ma pogłębiać naszą wiarę, rodzić więź z Chrystusem i Kościołem zarówno wtedy, gdy odmawiamy go we wspólnocie Kościoła, w czasie nabożeństw, jak i wtedy, kiedy odmawiamy go indywidualnie. Modlitwa ta, choć nie należy do liturgii, lecz pobożności, staje się ważnym czasem wtajemniczania w misteria Chrystusa. Rozważanie tajemnic Chrystusa w roku liturgicznym pomaga w otwieraniu się na łaskę, przyjmowania z wiarą Boga w sakramentach, rodzi więź, uczy łączyć codzienność z ofiarą Chrystusa, pomaga przemieniać życie. O tę przemianę prosimy również w modlitwach przy obrzędzie błogosławieństwa różańca: „Ty pozwalasz nam z wiarą rozważać i sprawować tajemnice swojego Syna. Przez modlitwę różańcową umacniaj naszą wiarę, abyśmy razem z Maryją, Matką Jezusa, rozważając w sercu Jego tajemnice, starali się naśladować je w życiu” (Obrzędy błogosławieństw 2, nr 1197).
Dzięki modlitwie różańcowej razem z Maryją i przez Maryję poznajemy tajemnice Chrystusa, a przez nie własną chrześcijańską tożsamość. Podejmując kontemplację Chrystusa i rozważając tajemnicę Jego życia, zaczynamy głębiej rozumieć tajemnicę człowieka. W Misterium Boga wyjaśnia się misterium człowieka, „idąc drogą Chrystusa, w którym droga człowieka jest «zrekapitulowana», odsłonięta i odkupiona, wierzący staje przed obrazem człowieka prawdziwego. Kontemplując Narodziny Boga, uczy się sakralnego charakteru życia, patrząc na dom w Nazarecie, poznaje pierwotną prawdę o rodzinie według planu Bożego, słuchając Nauczyciela w tajemnicach życia publicznego, czerpie światło, by wejść do królestwa Bożego, a idąc drogą na Kalwarię, uczy się znaczenia zbawczego cierpienia. Wreszcie kontemplując Chrystusa i Jego Matkę w chwale, widzi cel, do którego każdy z nas jest wezwany, jeśli pozwoli się uzdrowić i przemienić przez Ducha Świętego” (List Apostolski Rosarium Virginis Mariae 25).
