Tylko łaska może nas przygotować na przyjęcie łaski. Ale to my pozwalamy na jej działanie w naszym sercu. Łaska Boża, aby nas przemieniać i uświęcać, potrzebuje naszej wolnej zgody. Grzech czyni nas jednak niewolnikami zła, więc jak mogę w sposób wolny przyjąć dar łaski, jeśli jestem niewolnikiem grzechu? I tu pojawia się szczególna rola liturgii i wspólnoty Kościoła. Przez widoczne znaki możemy prowokować i przeżywać niedostrzegalną przemianę naszego serca. Bowiem to w sercu ma się pojawić proste pragnienie i refleksja, jak pojawiła się w sercu marnotrawnego syna, kiedy zaczął cierpieć głód: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba? Tych natomiast, którzy twierdzą, że w ich życiu nie da się nie grzeszyć, liturgia i wspólnota prowadzi do pierwszej modlitwy przemiany serca i życia: „Panie, daj mi siły, abym zaczął pragnąć mego nawrócenia”.
