Wielki Post jest czasem pustyni, czyli doświadczeniem własnej „pustki”. Może się ona wyrażać w różny sposób, w samotności, zmaganiu, a nawet bezsilności. Obraz pustyni przynosi również na myśl brak wody, co potęguje chęć zaspokojenia najbardziej podstawowej potrzeby życiowej. Trud pustyni i niedostatek wody uczy rozumieć, jak niezbędnym, a często niedocenionym jest ona darem. Podobnie czas Wielkiego Postu zaprasza nas do dostrzeżenia konieczności i pragnienia wody żywej, którą jest sam Bóg. Otrzymujemy Go w sposób darmowy, wystarczy tylko całym sercem zapragnąć (antyfona na wejście). Bóg przeprowadzi nas przez pustynię codziennych braków i jak dobry pasterz doprowadzi nad wody, gdzie będziemy mogli odpocząć (antyfona na komunię), by wyruszyć w dalszą drogę.
