W procesjach, w czasie których celebrans niesie Najświętszą Eucharystię poza kościół wśród uroczystych obrzędów i śpiewów, lud chrześcijański składa publiczne świadectwo swej wiary i pobożności wobec Najświętszego Sakramentu (Komunia święta… 77).
Wśród procesji eucharystycznych szczególne znaczenie w życiu parafii lub miasta ma procesja, która co roku odbywa się w uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa albo w innym stosownym dniu, bliskim tej uroczystości – w niektórych krajach jest ona przenoszona na niedzielę. Tam, gdzie współczesne warunki na to pozwalają i procesja może być naprawdę wyrazem wspólnej wiary i uwielbienia, dobrze jest ją przygotować i przeprowadzić.
Jeżeli miasto jest bardzo duże i przemawiają za tym względy duszpasterskie, wolno za zgodą biskupa diecezji urządzić takie procesje w poszczególnych częściach miasta. Gdzie natomiast w uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa procesja odbyć się nie może, należy urządzić inną publiczną uroczystość dla całego miasta albo poszczególnych jego części w kościele katedralnym lub w innych dogodniejszych miejscach (por. Komunia Święta… 78).
Do powstania tego typu procesji przyczyniły się procesje z relikwiami. W pierwszych procesjach eucharystycznych Hostię niesiono w relikwiarzach, uważając ją za najbardziej skuteczną relikwię.
Wypada, by procesja z Najświętszym Sakramentem odbywała się po Mszy Świętej, w czasie której konsekruje się hostię do procesji. Można również odbyć procesję po dłuższej publicznej adoracji, którą odprawia się po Mszy Świętej. Procesja powinna wyruszyć z jednego kościoła i kierować się do innego kościoła. Jeżeli jednak miejscowe warunki za tym przemawiają, może wrócić do tego kościoła, z którego wyszła (por. Komunia Święta… 79, 83).
Urządzając procesje eucharystyczne, należy zachować miejscowe zwyczaje i zarządzenia dotyczące wystroju placów i ulic oraz kolejności uczestników procesji. Podczas drogi, jeżeli istnieje zwyczaj i przemawia za tym dobro duchowe wiernych, można urządzić krótkie nabożeństwo przy ołtarzu stacyjnym, a nawet udzielić błogosławieństwa eucharystycznego. Śpiewy i modlitwy winny być tak dobrane, aby wszyscy okazywali przez nie wiarę w Chrystusa i ku Niemu kierowali całą uwagę (por. Komunia Święta… 80).
Jeżeli procesja odbywa się zaraz po Mszy Świętej, kapłan, który niesie Najświętszy Sakrament, może pozostać w szatach, w których odprawiał Mszę Świętą, może też założyć kapę białego koloru. Jeżeli natomiast procesja nie następuje bezpośrednio po Mszy Świętej – nakłada kapę (por. Komunia Święta… 81).
Światła, kadzidła i baldachimu, pod którym idzie kapłan niosący Najświętszy Sakrament, używa się zgodnie z miejscowymi zwyczajami (por. Komunia Święta… 82).
Na zakończenie procesji udziela się błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem w kościele, do którego procesja doszła, albo w innym dogodnym miejscu, i chowa się Najświętszy Sakrament (por. Komunia Święta… 84).
Procesje eucharystyczne zawsze winny być znakiem wiary, przypominając o tym, że Bóg pragnie wchodzić w naszą historię, aby ją uświęcać. Nie przez odrzucenie tego, co grzeszne, ale przez przyjęcie tego na siebie po to, by przemienić to swoją łaską. Celem procesji, które są szczególną formą modlitwy, jest uświęcenie biorących w niej udział. Jest to wynikiem działania Chrystusa w swoim Kościele. Z jednej strony my wyznajemy wiarę, przyznajemy się publicznie do Chrystusa, a z drugiej strony On sam nas uświęca i przemienia w siebie.
