Tajemnica paschalna, którą przeżywamy, powinna pomagać nam nie tylko rozumieć teksty Pisma, które w tym okresie będziemy czytali w liturgii, ale także prowadzić do przemiany życia.
Okres Wielkiego Postu miał nas prowadzić do nawrócenia, okres Wielkanocy do przylgnięcia do Chrystusa i przyjęcia darów Ducha Świętego, o czym przypomina nam św. Piotr w Dziejach Apostolskich. W ten sposób możemy odkrywać prawdziwy sens naszego życia i tego, co się w nim wydarza. Nie zawsze jednak wszyscy widzimy rzeczywistość w jednakowy sposób – na to wskazuje Ewangelia. Są w niej niewiasty, które pospiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością pobiegły oznajmić uczniom to, co stało się ich udziałem. A z drugiej strony są strażnicy grobu i arcykapłani, którzy na wszelki sposób usiłują zanegować fakt zmartwychwstania.
Dla wierzących w Chrystusa streszczeniem i podsumowaniem naszej wiary jest sakrament Eucharystii, w której zawiera się „całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KKK 1324). Bóg
przez Jezusa pokonał śmierć i otworzył nam bramy życia wiecznego. Również my, odnowieni przez Ducha Świętego, możemy zmartwychwstać do nowego życia w światłości.
Rozpaleni cudem zmartwychwstania nie powinniśmy zatrzymywać jedynie dla siebie tego doświadczenia. Każda Msza św., w której uczestniczymy, jest posłaniem, aby dzielić się z innymi tym, co sami odkryliśmy
dzięki łasce wiary. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do stawania się świadkami zmartwychwstania zarówno wobec
naszych bliskich jak i dalekich, tych, których już kochamy, i tych, których wciąż jeszcze trudno nam obdarzać miłością i życzliwością.
Opracowano na podstawie: Wielka tajemnica wiary. Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 68-72.
Zmartwychwstanie Chrystusa jest fundamentem wiary, a jego świętowanie stanowi największą uroczystość chrześcijaństwa. Obchód świąteczny trwa oktawę, a jego przedłużeniem jest trwający pięćdziesiąt dni okres Wielkanocy (wcześniej nazywany Pięćdziesiątnicą).
W tych dniach nieustannie powtarzanego we Mszy św. i w Liturgii godzin Alleluja lud Boży raduje się ze zwycięstwa Chrystusa i na nowo przeżywa prawdę, że wszystkie tajemnice ukrytego i publicznego życia Pana Jezusa były przygotowaniem do Jego śmierci i zmartwychwstania. Okres wielkanocny, czas nieprzerwanej radości, jest bogaty w elementy paschalne; liturgia tego czasu wprowadza chrześcijan w sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego – chrzest, bierzmowanie, Eucharystię. Rozważana wówczas jest prawda, że
wierni odrodzeni przez chrzest zostają umocnieni w sakramencie bierzmowania, a w Eucharystii otrzymują pokarm życia wiecznego. Myśl tę akcentuje na przykład jedna z mszalnych modlitw tego okresu liturgicznego: „Boże, zawsze miłosierny, Ty przez doroczną uroczystość wielkanocną umacniasz wiarę Twojego ludu, pomnóż łaskę, której udzieliłeś, abyśmy wszyscy głębiej pojęli, jak wielki jest chrzest, przez który zostaliśmy oczyszczeni, jak potężny Duch, przez którego zostaliśmy odrodzeni i jak cenna jest Krew, przez którą zostaliśmy odkupieni” (kolekta drugie niedzieli Wielkanocy).
W tym czasie także Kościół, wspólnota dzieci Bożych, odnawia swoją tożsamość, lud Boży jest bowiem owocem tajemnicy paschalnej Chrystusa. Przez dar Ducha Świętego mała grupa uczniów Nauczyciela z Nazaretu przemieniła się i stała Mistycznym Ciałem Chrystusa, które rozrasta się, niosąc Dobrą Nowinę na cały świat, stając się w nim sługą i znakiem zbawienia. Życie chrześcijan biegnie między zmartwychwstaniem Chrystusa i Jego powtórnym przyjściem. Ich wiara opiera się na świadectwach ludzi, którzy widzieli Zmartwychwstałego. Świadectwa te słyszymy w liturgii słowa Bożego okresu wielkanocnego: „Apostołowie z wielką mocą świadczyli o Zmartwychwstaniu Pana Jezusa i wszyscy byli obdarzeni bogactwem łaski (Dz 4, 33).
Przyjąć treść liturgii okresu wielkanocnego i uczynić z nich fundament dla rozwoju duchowości oznacza zatem poznać Chrystusa, który zmartwychwstał i żyje. Co więcej, poznanie to nie może być rozumiane jako posiadanie wiedzy. Poznanie (o jakim mówił św. Paweł w Ef 1, 17-19) „nie ogranicza się do czynności właściwej rozumowi, ale jest doświadczeniem intymności oraz miłości tego, kogo się poznaje. Dlatego życie wieczne w ścisłym słowa tego znaczeniu polega na «poznaniu Ojca i Tego, którego On posłał – Jezusa Chrystusa» (J 17, 3)” . Doświadczenie powyższe może się stać udziałem każdego, kto wchodzi w taką relację, otwierając się na natchnienia Ducha Świętego – ukazującego w człowieku największe głębokości życia Bożego.
Wszystkie niedziele Pięćdziesiątnicy noszą obecnie nazwę niedziel Wielkanocy. (…) Nazwa ta akcentuje traktowanie okresu Wielkanocy jako jednego dnia świątecznego, jako „wielkiej niedzieli”. Na ten czas przewidziane jest pięć prefacji mszalnych, ukazujących skutki misterium paschalnego dla całej
rzeczywistości stworzonej w wymiarze kosmicznym. Prefacje te oznaczone zostały następującymi tytułami, które charakteryzują wydarzenia zbawcze: Misterium Paschalne (Chrystus prawdziwym Barankiem, który zgładził grzechy świata i przywrócił ludziom życie), Chrystus żyje i wstawia się za nami (On nie przestaje się za nas ofiarować i jest naszym obrońcą), Odnowa wszechświata przez misterium paschalne (Chrystus zniweczył moc grzechu, odnowił całe stworzenie i przywrócił ludziom utracone życie), Chrystus Kapłanem i Ofiarą (oddając się za nasze zbawienie, stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem ofiarnym).
Warto zwrócić uwagę na fakt, że liturgie okresu wielkanocnego mają własne formularze, na przykład Msze św. o męczennikach. W podanym przykładzie realizowany jest cel, jaki stanowi ukazanie związku zachodzącego między śmiercią i triumfem męczenników a śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Teksty tego czasu ukazują chwałę korony męczeńskiej.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 61-62.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl