WSZYSTKICH DO SIEBIE” (J 12, 32)
Tylko raz w roku liturgia rozpoczyna się od pustki i ciszy. Obnażony ołtarz, brak świec, zasłonięty krzyż, otwarte i puste tabernakulum oraz kapłan upadający na twarz przed celebrowanym misterium. Wejście w głębię tajemnicy, w śmierć, która prowadzi do życia, w Paschę Jezusa Chrystusa.
Ciszę Wielkiego Piątku przerywa głoszone słowo. Najpierw proroctwo Izajasza zapowiada owoce męki i cierpienia Mesjasza, na którego Pan zwalił winy nas wszystkich (Iz 53, 6). Cierpienie i śmierć pozostaną na zawsze tajemnicą, którą odsłania i napełnia sensem Ukrzyżowany Chrystus. On jest najwyższym Arcykapłanem, On jest jedynym Pośrednikiem u Ojca, a dzięki Jego śmierci każdy człowiek ma otwartą drogę ku prawdziwemu życiu.
Nawet śmierć na krzyżu nie była żadną klęską ani porażką dla Jezusa. Na Golgocie dokonało się Jego całkowite zwycięstwo i wywyższenie. Gdy rozgrywała się Jego męka, On sam cały czas panował nad sytuacją. Wszystko działo się zgodnie z Jego wolą i w absolutnym posłuszeństwie Ojcu. Jezus świadomie i dobrowolnie poszedł na Golgotę, aby dać światu życie, a przybity do krzyża odsłonił ludziom swoje serce, które ich nie sądzi, ale zbawia. Dlatego Chrystus ukrzyżowany jest prawdziwym Królem, odwiecznym Synem Bożym, Zwycięzcą śmierci oraz jedynym Zbawicielem świata i każdego człowieka.
Cisza wielkopiątkowej liturgii i jej pozorna pustka prowadzą do odkrycia mocy i piękna życia w tajemnicy Paschy. Rodzi się ono z krzyża Jezusa, umacnia w komunii z Jego eucharystycznym Ciałem i prowadzi do zmartwychwstania.
ks. Tomasz Bać
Refleksje na dziś pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański