Sól jest jednym z najbardziej potrzebnych produktów żywnościowych w życiu człowieka. Przede wszystkim nadaje smak pokarmom. W starożytności była tak cenna, że stała się środkiem płatniczym. W średniowiecznej Europie rola soli była do tego stopnia doceniana, że wyznaczała drogi handlu międzynarodowego. W tym okresie powstały tzw. drogi solne, czyli trasy, którymi transportowano sól. Posiada także właściwości konserwujące, dzięki którym potrawy mogą być dłużej przechowywane. Dzięki swoim właściwościom sól jest symbolem wierności, trwałości, niezniszczalności i oczyszczenia.
Do Soboru Watykańskiego II w liturgii sól była używana podczas błogosławieństw. Obrzęd błogosławieństwa soli poświadczony jest w Rzymie już w IV wieku. Kapłan odmawiał egzorcyzm i modlitwę, która traktuje sól jako „sakrament zbawienia dla przepędzenia demona”, „doskonałe lekarstwo”, „sól mądrości”, „pokarm niebieski”. Sakramentarz Gelazjański w VI wieku poświadcza zabieg mieszania soli z wodą podczas jej błogosławieństwa. Ukazuje tu znaczenie soli – ochrona i zdrowie duszy, oddalenie zakusów szatańskich. Według starożytnych przepisów ofiarniczych dary składane Bogu powinny być zawsze posolone, tzn. oczyszczone przez sól: Każdy dar należący do ofiary pokarmowej ma być posolony. Niech nie brakuje soli przymierza Boga twego przy żadnej ofierze pokarmowej. Każdy dar posypiesz solą (Kpł 2, 13).
U początków chrześcijaństwa dorośli przygotowujący się do przyjęcia sakramentu chrztu brali udział w wielu obrzędach. Jeden z nich obejmował ryt soli. Kandydatowi do chrztu kładziono na język szczyptę soli, wypowiadając słowa: „Przyjmij sól mądrości”. Miało to oznaczać, że katechumen sam ma się stać tak jak sól. Również dzieci podczas chrztu otrzymywały kilka ziarenek soli. Obecnie obrzęd sakramentu tego nie przewiduje.
Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? (Mt 5, 13) – te słowa skierował Chrystus do Apostołów i wielkiego tłumu w Kazaniu na Górze. Każdy chrześcijanin ma być dla świata jak przyprawa do potraw, ma konserwować i czynić dobrym świat ludzi w ich przymierzu z Bogiem. W przeciwnym wypadku uczniowie nic nie znaczą i zasługują na to, by ich wyrzucić precz. Niech wasza mowa będzie zawsze życzliwa, zaprawiona solą, aby odpowiedzieć każdemu, co należy (Kol 4, 6).
