Na lipcowe niedziele w liturgicznej lekturze Ewangelii według Świętego Mateusza zostały wyznaczone teksty, które należą do sekcji mówiącej o królestwie Bożym. Otwiera je w 14 niedzielę w ciągu roku przepiękny tekst o pokorze Jezusa i Jego zaproszenie skierowane do wszystkich, których określa jako utrudzonych i obciążonych. Echo tego zaproszenia możemy dostrzec już w pierwszym czytaniu tej niedzieli, mowa jest o radości z powodu nadejścia Króla wkraczającego do Jeruzalem. Oczywiście tekst ten powinien przywołać w naszych myślach Niedzielę Palmową i uroczysty wjazd Chrystusa Króla do miasta świętego. W ten sposób raz jeszcze doświadczamy jedności roku liturgicznego. To, co przeżywaliśmy w tzw. okresach mocnych, m.in. Wielkiego Postu, zostaje ponownie przywołane w okresie zwykłym w ciągu roku. Do uwielbienia Boga zaprasza również psalm responsoryjny 14 niedzieli zwykłej, a także drugie czytanie, w którym św. Paweł ukazuje cechy człowieka prowadzącego życie według Ducha.
W kolejne niedziele zwykłe od 15 do 17 czytamy Jezusowe przypowieści: o siewcy, chwaście wśród zboża oraz skarbie, perle i sieci. Wszystkie mają nam ukazać naturę królestwa Bożego, jego rozszerzanie się w świecie oraz oddziaływanie na poszczególnych wierzących. Jezus w tych przypowieściach ukazuje działanie złego, który pragnie wyrwać z serca człowieka ziarno słowa Bożego. Jezus pokazuje również, że w każdym człowieku jest skłonność do dobra i zła i od każdego z nas zależy, co wybierzemy. Każdy z nas jest także różnym rodzajem gleby, na które pada słowo. I każdy może też w ciągu swojego życia, tu na ziemi, zmienić się z gleby pokrytej cierniami, będącej drogą czy też glebą skalistą w glebę żyzną, która przyniesie obfity plon. Dlatego też Bóg jak dobry gospodarz pozwala, aby zarówno chwast, jak i dobre ziarno wzrastały razem. Dopiero przy końcu życia okaże się, kim człowiek był i jakich wartości strzegł w swoim życiu. Istotne jest to, aby życie było nieustannym poszukiwaniem, dążeniem do osiągnięcia najwyższego dobra, jakim jest posiadanie samego Boga.
W podobnym duchu ułożone zostały również pierwsze czytania omawianych niedziel. W 15 niedzielę zwykłą otrzymujemy czytanie z Księgi Izajasza, opowiadające o działaniu Bożego słowa. Zostaje ono porównane do ulewy i śniegu, które opadając na ziemię, nawadniają ją i wracają do Boga jedynie wtedy, gdy spełnią swoje posłannictwo. W kolejną niedzielę (16 zwykłą) otrzymujemy czytanie z Księgi Mądrości, wysławiającą mądrość i dobroć Boga. On jest tym, który włada potęgą, a sądzi łagodnie i rządzi z wielką oględnością. Natomiast w następną niedzielę słyszymy modlitwę Salomona, który – jako młody król mający rządzić narodem wybranym i umiłowanym przez Boga – prosi nie tyle o sławę i bogactwo, ile mądrość w sądzeniu. Wraz z nią otrzymuje od Boga również to, o co nie prosił, a co obrazuje hojność i wielkoduszność Boga: sławę i bogactwo.
Drugie czytanie omawianych niedziel pochodzi z Listu do Rzymian i jest lekturą półciągłą tego nowotestamentalnego pisma. Paweł zauważa w nim, że nie możemy porównywać tego, czego doświadczamy tu na ziemi, z chwałą, która ma się w nas objawić. Na to objawienie się oczekujemy nie tylko my, ludzie, ale całe stworzenie (15 niedziela zwykła). Naszej słabości przychodzi z pomocą Duch Święty, który, gdy nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, przyczynia się za nami w błaganiach (16 niedziela zwykła). Dlatego, konkludując swoją myśl, św. Paweł zauważa, że z tymi, którzy miłują [Boga], współdziała [On] we wszystkim dla ich dobra.
