Ostanie niedziele roku liturgicznego w cyklu B przynoszą nam różnorodne treści, które są jednak ze sobą powiązane. W 31 niedzielę zwykłą w ciągu roku słyszymy w Ewangelii pytanie uczonego w Piśmie o to, które jest pierwsze ze wszystkich przykazań. Jezus, odpowiadając, wskazuje na pierwsze przykazanie rozpoczynające się od słów: Słuchaj, Izraelu, czyli pierwszego z przykazań, które Izraelici mieli mieć wypisane na czołach, nosić je na nadgarstkach, aby nieustannie o nim pamiętać. Zostało to również przypomniane w pierwszym czytaniu z Księgi Powtórzonego Prawa.
W kolejną niedzielę (32 w ciągu roku) Jezus w Ewangelii wskazuje nam na wdowę, która oddała Bogu wszystko – można powiedzieć, że jest to wskazówka, jak może praktycznie wyglądać realizacja przykazania miłości Boga: ona ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie, czyli całkowicie powierzyła się Bogu. W tym kontekście pierwsze czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej przypomina o innej wdowie, z Sarepty Sydońskiej, która wykazała się podobnym zaufaniem do Boga.
W 33 niedzielę w ciągu roku natomiast w Ewangelii usłyszymy słowa zapowiadające sąd ostateczny. My natomiast mamy się uczyć gotowości od figowca: Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi. W pierwszym czytaniu zatem również jest mowa o czasach ostatecznych. W czytaniu z Księgi Daniela jest mowa o Świętym Michale Archaniele, który wystąpi jako opiekun dzieci twojego narodu (…) Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki i na zawsze. Oczywiście nie chodzi tu o mądrość czysto ludzką czy kalkulację, co się nam bardziej opłaca, lecz o mądrość pochodzącą z góry, od Boga, dzięki której wiemy, jak mamy postępować, aby podobać się Bogu.
We wszystkie te trzy niedziele drugie czytanie pochodzi z Listu do Hebrajczyków i jest kontynuacją tego, co już słyszeliśmy w poprzednich tygodniach. W 31 niedzielę zwykłą w ciągu roku słyszymy o nieprzemijającym kapłaństwie Chrystusa. On jest doskonałym arcykapłanem, który nie jest zobowiązany (…) do składania codziennej ofiary (…). To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Wszedł On nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga – jak słyszymy w kolejną 32 niedzielę zwykłą w ciągu roku. W następną niedzielę w drugim czytaniu otrzymujemy podsumowanie dotychczasowego rozważania na temat kapłaństwa Chrystusa. Złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, «aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy».
Czytania na uroczystość Chrystusa Króla natomiast przenoszą nas do wspominania Jego Męki i Śmierci. To właśnie przez nią dokonało się nasze odkupienie i Jezus ukazany zostaje jako Król wywyższony na krzyżu. Słyszymy zatem w Ewangelii, że gdy został ukrzyżowany, lud stał i patrzył. I z różnych ust padają słowa o królowaniu Jezusa. Jest w tym szyderstwo, ale jest też wyznanie wiary jednego z tych, którzy zostali współukrzyżowani z Jezusem. I jemu właśnie Wcielony Syn Boży obiecuje, że jeszcze „dziś” będzie z Nim w raju. Święty Paweł w drugim czytaniu przypomina nam o tym, że Chrystus jest Głową Ciała, czyli Kościoła. A pierwsze czytanie przywołuje fakt powołania Dawida na króla Izraela. Było to symboliczne wydarzenie zapowiadające odwieczne królowanie Boga.
