Formularze kolejnych niedziel okresu zwykłego nadal ukazują nam Boga, który na różne sposoby opiekuje się nami i nas prowadzi. W kolekcie 27 niedzieli zwykłej jest On nazywany Wszechmogącym, wiecznym Bogiem, a Jego hojność przewyższa zasługi i pragnienia modlących się do Niego. Dlatego też – po raz kolejny – zwracamy się do Niego z prośbą, aby okazał nam swoje miłosierdzie, odpuścił grzechy, które niepokoją nasze sumienia, i udzielił nam również tego, o co nie ośmielamy się prosić. W następną niedzielę (28 zwykłą) natomiast przypominamy o tym, że łaska Boża nieustannie nam towarzyszy i pobudza naszą gorliwość do pełnienia dobrych czynów. Jest tu zawarta prawda, że łaska wyprzedza nasze pragnienia czy zasługi. Stąd konieczne jest poddanie naszej woli Bogu, o co prosimy w kolejną niedzielę (29 zwykłą), a dzięki temu będziemy mogli szczerze służyć Boskiemu Majestatowi. Mamy tutaj słownictwo dworskie, królewskie, które może nam przypominać również o naszej godności królewskiej, w której otrzymujemy udział przez chrzest. W 30 niedzielę zwykłą wraca określenie Boga jako wszechmogącego i wiecznego, które notabene dość często pojawia się w kolektach jako przypomnienie podstawowych przymiotów Boga. I takiego właśnie Boga, wszechmogącego i wiecznego, prosimy o przymnożenie nam wiary, nadziei i miłości – cnót teologalnych, które powinny charakteryzować każdego wierzącego. Mają nam one pomóc ukochać Boże przykazania, a nie tylko ich przestrzegać, abyśmy mogli otrzymać obiecane zbawienie. Przykazania zatem są dla nas drogowskazami, wskazówkami miłującego nas Ojca, abyśmy łatwiej mogli osiągnąć obiecane nam królestwo Boże.
W modlitwach nad darami omawianych niedziel zwykłych również zwracamy się do Boga wszechmogącego (27 i 30 niedziela) i miłosiernego (28 i 29 niedziela), prosząc, aby przyjął Ofiarę, którą sam ustanowił, i przez święte obrzędy, które odprawiamy jako Jego słudzy, dopełnił w nas dzieła odkupienia i uświęcenia (27 niedziela). Prosimy także, aby Bóg przyjął nasze modlitwy i dary, które składamy, a przez udział w świętej Ofierze doprowadził nas do swojej chwały (28 niedziela). Pragniemy również z prawdziwą swobodą ducha pełnić służbę przy ołtarzu, aby Ofiara, którą składamy mocą Bożej łaski, oczyściła nas z grzechów (29 niedziela). Ta Ofiara, jak modlimy się w 30 niedzielę zwykłą, ma być wyrazem tej naszej służby, o której była mowa w modlitwie nad darami w poprzednią niedzielę, i ma przyczynić się do naszego zbawienia, przez to, że wszechmogący Bóg wejrzy na dary, które Mu składamy.
Modlitwy po komunii są zwykle podsumowaniem i odnoszą nas do rzeczywistości niebieskiej, eschatologicznej. Prosimy w nich wszechmogącego Boga, który karmi nas Najświętszym Ciałem i Krwią swojego Syna (28 niedziela), aby udział w tym Sakramencie zaspokoił głód i pragnienie naszej duszy i przemienił nas w Chrystusa, którego przyjmujemy (27 niedziela), czy też dał nam udział w życiu Boga (28 niedziela), abyśmy osiągnęli zjednoczenie z Chrystusem, którego przyjmujemy pod osłoną chleba i wina (30 niedziela). Udział w Eucharystii ma być dla nas owocny, gdyż ona daje nam przedsmak nieba, może nam wyjednać pomoc w życiu doczesnym i przysposobić – przygotować do życia wiecznego (29 niedziela).
