W kościołach i kaplicach, w których stale przechowuje się Najświętszy Sakrament, dobrze jest, aby przynajmniej raz w roku odbywało się uroczyste wystawienie trwające dłuższy czas, choćby z przerwami, by miejscowa wspólnota mogła gorliwiej rozważać i adorować tę tajemnicę. Takie wystawienie wymaga zgody miejscowego ordynariusza. Może się odbyć tylko wtedy, gdy przewiduje się udział odpowiedniej liczby wiernych. Tam, gdzie ze względu na brak odpowiedniej liczby adorujących wystawienie nie może odbywać się bez przerwy, wolno Najświętszy Sakrament schować do tabernakulum w godzinach przedtem ustalonych i ogłoszonych, nie częściej jednak niż dwa razy na dzień, np. około południa i w porze nocnej. W takiej sytuacji schowanie może odbyć się w formie prostszej, czyli bez wykorzystywania kadzidła (Komunia Święta…, 62-64).
Porządek wystawienia Najświętszego Sakramentu, które trwa krótko, należy ułożyć tak, by przed błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem poświęcić pewien czas na czytanie słowa Bożego, śpiew, modlitwy i krótką modlitwę w ciszy. Zakazane jest wystawienie, które ma na celu tylko udzielenie błogosławieństwa (Komunia Święta…, 65).
We wspólnotach zakonnych oraz innych zrzeszeniach, które zgodnie z Konstytucjami lub przepisami swojego Instytutu odbywają adorację wieczystą albo adorację trwającą przez dłuższy czas, praktyka ta powinna odbywać się zgodnie z duchem liturgii. Adoracja Chrystusa Pana, odbywająca się z udziałem całej społeczności, powinna obejmować czytanie, śpiew i święte milczenie, aby skuteczniej przyczyniała się do rozwoju życia duchowego wspólnoty. W ten sposób duch jedności i braterstwa, który w Eucharystii znajduje swój wyraz i swe źródło, rozwija się wśród członków domu zakonnego, a kult należny Najświętszemu Sakramentowi uzyskuje doskonalszą formę (Komunia Święta…, 66).
Można też zachować tę formę adoracji, w której członkowie wspólnoty kolejno biorą udział pojedynczo lub po dwie osoby. W ten sposób w myśl założeń Instytutu, zatwierdzonych przez Kościół, jego członkowie adorują i modlą się w imieniu całej społeczności i Kościoła (Komunia Święta…, 66).
Zwyczajnym celebransem wystawienia Najświętszego Sakramentu jest kapłan lub diakon, który pod koniec adoracji, przed schowaniem Najświętszego Sakramentu, udziela Nim ludowi błogosławieństwa. Do wykonania tej czynności zakłada sutannę, albę lub komżę i białą stułę. Jeśli ma być udzielone błogosławieństwo na końcu adoracji, gdy wystawienie jest w monstrancji, kapłan lub diakon wkłada także kapę i welon białego koloru; jeżeli wystawienie jest w puszce, wkłada welon (Komunia Święta…, 67).
Jeśli nie ma kapłana i diakona lub z ważnego powodu nie mogą oni być obecni, wówczas wystawienia i schowania Najświętszego Sakramentu mogą dokonać: akolita, nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej albo inny wierny wydelegowany przez miejscowego ordynariusza, niezależnie od formy wystawienia: przez otwarcie tabernakulum, postawienie puszki z Najświętszym Sakramentem na ołtarzu lub umieszczenie konsekrowanej Hostii w monstrancji. Nie mogą oni jednak udzielać błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem (Komunia Święta…, 68).
Przed Najświętszym Sakramentem, zarówno przechowywanym w tabernakulum, jak i wystawionym do publicznej adoracji, klęka się na jedno kolano (Komunia Święta…, 60).
