Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza (ONRLK) tak charakteryzują okres Wielkanocy: „Pięćdziesiąt dni od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego obchodzi się z wielką radością jako jeden dzień świąteczny, co więcej, jako «wielką niedzielę»”.
Pierwsi chrześcijanie uważali, że jest to czas nieprzerwanej radości, dlatego też nie wolno było w tym czasie pościć, modlić się w postawie klęczącej, która była uważana za postawę pokutną, ani też odprawiać publicznych pokut. Te ostatnie, jeśli nie zostały ukończone przed Wielkanocą, można było kontynuować dopiero po zakończeniu Pięćdziesiątnicy paschalnej.
Okres Wielkanocy ma przede wszystkim wymiar chrystologiczny, gdyż to właśnie Chrystus, który został zabity i zmartwychwstał, jest naszą nową i prawdziwą Paschą. Jak możemy usłyszeć (przeczytać) w piątej prefacji wielkanocnej: Przez ofiarę swojego ciała na krzyżu dopełnił On ofiary Starego Przymierza i oddając się za nasze zbawienie, sam stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem.
Innym tematem tego okresu jest odnowienie świata i przywrócenie nam życia. Odnajdujemy go już w modlitwie odmawianej po pierwszym czytaniu podczas Wigilii Paschalnej: wspaniałe było dzieło stworzenia świata, a jeszcze wspanialsze jest dzieło zbawienia, które się dokonało przez wielkanocną ofiarę Chrystusa. Zmartwychwstały Chrystus jest pierworodnym nowego stworzenia. Jego Pascha wyznacza początek nowego stworzenia, które w Nim na zawsze zostaje uwolnione od śmierci i przemijania. Zmartwychwstanie Chrystusa zatem jest gwarancją naszego zmartwychwstania. Dzięki Jego powstaniu z martwych świat odzyskuje swoją niewinność, a przez to młodość i radość stworzenia.
Chrystus, niezależnie od tego, że już wstąpił do nieba, ciągle żyje i działa na rzecz swojego Kościoła. W okresie Wielkanocy świętujemy zatem obecność Chrystusa w znakach, w których objawia się swoim uczniom: w słowie i sakramentach, zwłaszcza w Eucharystii. Dlatego też możemy powiedzieć, że okres Wielkanocy jest czasem Kościoła, który jest nowym ludem Bożym. Misterium Kościoła bowiem bierze swój początek z Paschy i w niej znajduje swoją siłę. Kościół rodzi się z przebitego serca Jezusa, a Chrystus przez swoją paschalną ofiarę gromadzi tych, którzy byli rozproszeni, czyniąc z nich nową rodzinę dzieci Bożych. Do tego nowego ludu wybranego należą ludzie z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków (Ap 7, 9, por. drugie czytanie z 4 niedzieli Wielkanocy, C).
Okres Wielkanocy ma również wymiar eschatologiczny. Pascha Chrystusa jest antycypacją nowego życia i oczekiwaniem jego ostatecznego wypełnienia w Chrystusie. Jego zwycięstwo nad śmiercią otwarło nam bramy życia wiecznego (kolekta z Mszy św. w dzień Zmartwychwstania Pańskiego). Ten temat podejmowany jest szczególnie w modlitwach po komunii omawianego okresu, w których udział w wielkanocnych sakramentach postrzegany jest jako zadatek udziału w przyszłej chwale i uczcie niebieskiej.
Możemy zatem powiedzieć, że liturgia okresu Wielkanocy szczególnie podkreśla prawdę o tym, iż otrzymamy udział w zwycięstwie Chrystusa nad śmiercią i razem z Nim będziemy żyć w chwale Boga.
opr. na podstawie: M. Auge,
Rok liturgiczny. To sam Chrystus,
który trwa w swoim Kościele, Kraków 2013.