Adwent przeżywany obecnie w Kościele przypomina konkretny fakt historyczny: oczekiwanie narodu wybranego na Mesjasza, który w liturgii zostaje uobecniony w sposób sakramentalny. Jezus przychodzi do nas „dziś” w swoim słowie, w celebrującym prezbiterze, w zgromadzonej wspólnocie Kościoła, w sakramentach, a zwłaszcza w Eucharystii.
Adwent jest w pierwszej kolejności celebracją Wcielenia i wychodząc od tego, staje się także oczekiwaniem Paruzji. Świętowanie narodzin Chrystusa przygotowuje nas na ostateczne spotkanie z Nim (por. kolekta z 21 grudnia). Pierwsze przyjście Chrystusa zapoczątkowało to, co zostanie dopełnione w drugim przyjściu. Dlatego też w tekstach liturgicznych oba te przyjścia się uzupełniają i przenikają. W każdej celebracji bowiem objawia się całość misterium zbawienia, które zapoczątkowane przez Wcielenie znajdzie dopełnienie w Paruzji.
Adwent jest w szczególny sposób celebrowaniem zbawienia, które już jest, już się dokonało i jeszcze nie zostało dopełnione. Można to zauważyć zwłaszcza w pierwszej
prefacji adwentowej, w której jest mowa o pierwszym przyjściu Jezusa w ludzkiej naturze i drugim w blasku chwały. Oba te wydarzenia są ze sobą ściśle związane, wzajemnie się przywołują i dopełniają. Nie możemy zatem myśleć i mówić o Adwencie tylko jak o czasie przygotowania do świętowania rocznicy ziemskich narodzin Chrystusa, ani też przeżywać go jedynie jako przygotowanie do spotkania z Nim w wieczności, w czasie jego przyjścia na końcu czasów.
Adwent jest świętowaniem trzech etapów historii zbawienia: dawnego oczekiwania narodu Izraelskiego na Mesjasza, teraźniejszości zbawienia w Chrystusie, które już
zostało zrealizowane w świecie, przyszłości zbawienia, która się objawi w przemianie świata na końcu czasów. W ten sposób liturgia Adwentu umieszcza chrześcijańską egzystencję pomiędzy początkiem a końcem tej historii zbawienia. Cały Bóg i cały człowiek został zbawiony w Chrystusie, ale jednocześnie zbawienie i objawienie musi się w każdym z nas wypełnić.
Pomiędzy zbawieniem, które już się dokonało, ale jeszcze nie zostało wypełnione, Adwent jest czasem oczekiwania. Czekając na święta Bożego Narodzenia, jednocześnie
oczekujemy przyjścia naszego Pana w chwale. Drugie przyjście Chrystusa pozostaje w nierozerwalnym związku z pierwszym. Pan już przyszedł i zapoczątkował odnowę świata, ale też nieustannie przychodzi i będzie przychodził, dopóki cały świat i wszyscy ludzie nie staną się nowymi ludźmi i nowym światem dzięki prawdzie, którą o Bogu objawił i nieustannie objawia Jezus Chrystus. To jego opisują antyfony w drugiej części Adwentu.
Jako wspólnota Kościoła jesteśmy zatem wezwani do tego, aby coraz bardziej świadomie stawać się ludem Bożym, który jest w drodze, zmierzając do swojej niebieskiej ojczyzny. Adwent jest symbolem życia chrześcijańskiego jako ruchu, poszukiwania, niepokoju. Jest zaproszeniem do przezwyciężania zastoju, obojętności, chłodu, które często stają się naszym udziałem. W Adwencie zatem jesteśmy wzywani do nawrócenia, które będzie odpowiedzią na Boże wezwanie, obietnice, które Bóg realizuje w swoim Synu Jezusie Chrystusie. Nawrócenie w Adwencie zatem, inaczej niż w Wielkim Poście, jest nie
tylko oderwaniem się od naszego niewłaściwego postępowania – naszej niewierności, lecz także odkrywaniem Boga, który pozostaje wierny i wypełnia swoje obietnice.
opr. na podstawie:
M. Auge, Rok liturgiczny. To sam Chrystus,
który trwa w swoim Kościele, Kraków 2013.