Chleb jest podstawowym pokarmem człowieka, symbolem wszelkich dóbr niezbędnych do życia. Obfitość chleba jest znakiem błogosławieństwa, a zdobywanie go w trudzie stanowi konsekwencję grzechu pierworodnego: w pocie czoła będziesz musiał zdobywać pożywienie (Rdz 3, 19). Chleb jest pokarmem ludzi osiadłych, nie nomadów czy zbieraczy. Uprawa roli wymaga pokoju, gdyż kiedy toczona jest bitwa, to uprawy są niszczone. Dlatego chleb jest znakiem pokoju i stabilizacji. W Biblii chleb funkcjonuje jako najbardziej podstawowy pokarm. Jest darem Bożym i źródłem siły, by serce ludzkie chleb krzepił (Ps 104, 15). Brak chleba oznacza brak wszystkiego, dlatego w modlitwie, której Jezus nauczył swoich uczniów, symbol chleba zawiera w sobie wszystkie dobra, które są niezbędne do życia.
W Starym Testamencie chleb miał charakter sakralny. Melchizedek – kapłan i król – składa dziękczynną ofiarę Bogu z chleba i wina. Chleb przaśny, czyli bez zakwasu, był używany przez Izraelitów podczas święta Paschy. Miał przypominać pośpiech, z jakim Izrael opuszczał Egipt, co uniemożliwiło przygotowanie właściwego ciasta na chleb: Z ciasta, które wynieśli z Egiptu, wypiekli niekwaszone placki, ponieważ się nie zakwasiło. Wypędzeni z Egiptu bez najmniejszej zwłoki, nie zdołali przygotować nawet zapasów na drogę (Wj 12, 39). Następnie podczas wędrówki na pustyni Bóg zesłał mannę, która przygotowywała Izrael na objawienie prawdziwego chleba niebieskiego.
W Ewangelii według św. Jana Jezus mówi o sobie: Ja jestem chlebem życia (J 6, 35). Jest to jeden z tytułów w Ewangelii Janowej, którym Jezus objawia jakiś aspekt samego siebie oraz swojego zbawczego dzieła. Jako Chleb życia Jezus jest darem Ojca, który zapewnia wierzącym pokarm i życie wieczne. Porównuje także siebie z manną. Manna, opatrznościowy dar od Boga, który podtrzymywał życie Izraelitów na pustyni, mimo swej cudownej natury nie dawał życia wiecznego. Chleb życia, który zstępuje z nieba, daje to, czego nie dawała manna – życie wieczne; jeżeli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 51). Boskie Słowo przyjęło ludzką naturę, by dać życie wieczne tym, którzy Je przyjmują. To życie jest osiągalne dzięki Jego ofierze na krzyżu, na którym daje swoje ciało i krew. To samo ciało i ta sama krew ofiarowane przez Chrystusa Ojcu na krzyżu, a potem wskrzeszone do chwały zostały nam dane w Eucharystii. W liturgii wyrażone jest to w 1. prefacji o Najświętszej Eucharystii: On sam jako prawdziwy i wieczny Kapłan, ustanawiając obrzęd wiekuistej Ofiary, pierwszy się Tobie oddał w zbawczej Ofierze i nam polecił ją składać na swoją pamiątkę. Jego Ciało za nas wydane umacnia nas, gdy je spożywamy, a Krew za nas wylana obmywa nas, gdy ją pijemy.
Chleb jest materią sakramentu Eucharystii. Podczas przygotowania darów kapłan, gdy podnosi chleb na patenie, wypowiada słowa: Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia. Kapłan błogosławi Boga Stworzyciela, który sam dał nam do rąk to, co staje się materią eucharystycznej ofiary. Również zaznaczona jest tu ludzka praca i wysiłek, dzięki któremu przedstawione dary zostały przetworzone i przygotowane do celów liturgii. Na koniec modlitwa wskazuje cel – aby ten dar stał się dla nas zbawienny. Celebrowane w liturgii misterium Chrystusa ma znaleźć swoje wypełnienie w życiu nas wierzących. W składanych na ołtarzu darach każdy chrześcijanin ma oddawać swoje własne życie i powołanie, by doskonała ofiara Chrystusa stała się treścią całej naszej egzystencji.
