„Liturgia słowa winna być tak sprawowana, aby sprzyjała medytacji; trzeba więc unikać wszelkiego pośpiechu, który utrudnia skupienie. Dialog między Bogiem i ludźmi, odbywający się pod natchnieniem Ducha Świętego, wymaga krótkich chwil ciszy, dostosowanych do potrzeb zgromadzenia. (…) Owe chwile ciszy w liturgii słowa można z pożytkiem zachować na przykład przed rozpoczęciem samej liturgii słowa, po pierwszym i drugim czytaniu, wreszcie po homilii” (por. OWMR 45).
W niektóre dni przewidziane jest wyznanie wiary. Ma ono być odpowiedzią na słowo Boże, usłyszane w czytaniach i homilii. Dzięki temu zgromadzona wspólnota, zanim w Eucharystii zacznie sprawować tajemnicę wiary, przypomniana sobie zasady wiary.
Kolejną odpowiedzią zgromadzenia liturgicznego na usłyszane słowo Boże jest modlitwa powszechna, w której zanosi się błagania w potrzebach całego Kościoła i miejscowej wspólnoty, za zbawienie świata oraz ludzi cierpiących z powodu różnych trudności. W ten sposób zebrany lud wypełnia również swój urząd kapłański, dopełniając w sobie owoców liturgii słowa, przechodzi do godniejszego sprawowania liturgii eucharystycznej.
Wezwania powinien wypowiadać diakon lub ktoś z usługujących, lub niektórzy wierni. Natomiast wstęp i zakończenie zawsze należą do przewodniczącego liturgii, a nie na przykład do kapłana, który głosił homilię czy innego z koncelebransów.
Przewodniczący liturgii kieruje modlitwą powszechną z miejsca przewodniczenia, intencje natomiast należy wypowiadać od ambony. Wierni uczestniczą w modlitwie powszechnej w postawie stojącej, wypowiadając lub śpiewając wspólnie wezwanie po każdej z wygłoszonych intencji albo modląc się w ciszy.
Jeśli chodzi o miejsce głoszenia słowa Bożego, czyli ambonę, to powinna być ona podwyższona, stała, dogodna i okazała, odpowiadająca godności słowa Bożego. Ambona powinna być tak usytuowana, aby skutecznie pomagała wiernym w uważnym słuchaniu. Jednocześnie należy podkreślić jej związek z ołtarzem.
Ambona stosownie do swojej struktury winna być przyozdobiona na sposób stały lub zależnie od okoliczności, przynajmniej w dniach uroczystych. Ponieważ jest miejscem, z którego głoszone jest słowo Boże, z natury swojej winna być zarezerwowana dla czytań, psalmu responsoryjnego i orędzia paschalnego. Homilia natomiast i modlitwa wiernych mogą być wygłaszane z ambony z racji ich ścisłego związku z całą liturgią słowa. Od ambony nie powinno się natomiast wykonywać prowadzenia śpiewu, komentarzy czy też nie powinien znajdować się przy niej kantor inicjujący śpiew całego zgromadzenia.
Należy również zadbać o to, by księgi będące znakami i symbolami nadziemskiej rzeczywistości były naprawdę godne, ozdobne i piękne. Księgę Ewangelii zawsze sporządzano z wielką starannością, przyozdabiano i otaczano czcią w odróżnieniu od innych ksiąg czytań. Ze wszech miar wypada więc, aby i w naszych czasach w katedrach i przynajmniej w większych parafiach i liczniej odwiedzanych kościołach był pięknie przyozdobiony Ewangeliarz oddzielny od księgi innych czytań, czyli Lekcjonarza.
Z racji godności słowa Bożego księgi czytań używane przy sprawowaniu liturgii winny się odróżniać od innych pomocy duszpasterskich, np. broszur służących wiernym do przygotowywania czytań lub do osobistej medytacji.
