Na niedziele okresu zwykłego przygotowano czytania półciągłe listów św. Pawła i św. Jakuba. Natomiast listy Apostołów Piotra i Jana czyta się w okresie Wielkanocy i Narodzenia Pańskiego.
Pierwszy List do Koryntian, ponieważ jest dość długi i mówi o różnych zagadnieniach, został podzielony na trzy lata, na początku okresu zwykłego. Podobnie uznano za stosowne podzielenie Listu do Hebrajczyków na dwie części, z których pierwszą czyta się w roku B, natomiast drugą w roku C.
Na uroczystości Najświętszej Trójcy, Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) oraz Najświętszego Serca Pana Jezusa wybrane zostały teksty odpowiadające ich treści teologicznej. Czytania 34 niedzieli, będącej zarazem ostatnią w ciągu roku liturgicznego, sławią Jezusa Chrystusa, Króla wszechświata, którego zapowiedzią był Dawid. Jezus został ogłoszony królem wśród poniżenia męki i krzyża. Jest On zarazem Tym, który panuje w Kościele i ma powrócić na końcu czasów.
W dni powszednie przez pierwsze dziewięć tygodni roku liturgicznego jest czytana Ewangelia według św. Marka. Następnie w tygodniach od 10 do 21 Ewangelia według św. Mateusza i wreszcie, w końcowych tygodniach roku (22-34), czytana jest Ewangelia według św. Łukasza.
Rozdziały 1–12 Ewangelii według św. Marka czyta się w całości, opuszczając tylko dwa fragmenty z rozdziału 6, które czytane są w innych okresach roku liturgicznego w dni powszednie. Z Ewangelii według św. Mateusza i według św. Łukasza czytane jest to wszystko, czego nie ma u św. Marka. Dwa albo trzy razy w roku czytane jest wszystko, co albo w różnych Ewangeliach ma zupełnie swoisty charakter, albo też jest nieodzowne do właściwego zrozumienia toku Ewangelii.
Mowa eschatologiczna znajduje się w całości u św. Łukasza i z tej Ewangelii czyta się ją na końcu roku liturgicznego.
Pierwsze czytanie jest tak ułożone, że przez kilka tygodni czyta się jeden Testament, a następnie drugi, zależnie od długości czytanych ksiąg. Z ksiąg Nowego Testamentu czytane są dość znaczne części, aby dać poznać to, co jest istotne w poszczególnych listach.
Ze Starego Testamentu można podać jedynie miejsca wybrane, które – o ile to możliwe – ukazują charakter poszczególnych ksiąg. Teksty historyczne są tak dobrane, aby podać zarys dziejów zbawienia przed Wcieleniem Chrystusa. Zbyt długie opowiadania jednak nie zostały zaproponowane. Niekiedy wybrano wiersze, które złożyły się na niezbyt długie czytanie. Ponadto znaczenie religijne wydarzeń historycznych niekiedy jest wyjaśnione przez pewne teksty wyjęte z ksiąg mądrościowych, włączonych do serii czytań historycznych jako przedmowa lub zakończenie.
W dni powszednie okresu zwykłego w ciągu roku są czytane niemal wszystkie księgi Starego Testamentu. Opuszczono jedynie najkrótsze księgi prorockie (Abdiasza, Sofoniasza) i księgę poetycką (Pieśń nad pieśniami).
Spośród opowiadań spisanych ku zbudowaniu, a wymagających do zrozumienia dość długiego czytania, czyta się Księgi Tobiasza i Rut, opuszczając księgi Estery i Judyty. Z tych ksiąg wybrano teksty na niedziele albo dni powszednie innych okresów.
Na końcu roku liturgicznego czyta się księgi odpowiadające charakterowi eschatologicznemu tego okresu, to jest Księgę Daniela i Apokalipsę.
