Odnowiona liturgia okresu Wielkanocy, w której nie ma już oktawy uroczystości Zesłania Ducha Świętego, wyrażając w ten sposób jedność Pięćdziesiątnicy paschalnej, poświęca wiele uwagi trzeciej osobie Boskiej, czyli Duchowi Świętemu. Jest to zauważalne zwłaszcza w ostatnim tygodniu okresu Wielkanocy szczególnie w Liturgii godzin, zarówno w niedziele, jak i w dni powszednie.
Ludzka natura Jezusa została otoczona chwałą właśnie dzięki działaniu Ducha Świętego. Źródłem tego Ducha staje się sam Zmartwychwstały, który udziela Go uczniom zaraz pierwszego dnia tygodnia, gdy ukazuje się uczniom zgromadzonym w Wieczerniku. Udzielenie Ducha Świętego było celem całej działalności Jezusa, gdyż właśnie dzięki temu darowi człowiek może pokonać w sobie dążenia tego, co cielesne, i zacząć żyć zgodnie z tym, do czego czuje się pobudzany i prowadzony przez Ducha.
Również Kościół, nowy lud Boży, jest głęboko zjednoczony z Duchem Świętym. To On go prowadzi i strzeże, ukazując nowe drogi i sposoby głoszenia Dobrej Nowiny o Chrystusie, który poniósł śmierć, został pogrzebany i przez Ojca mocą Ducha Świętego wskrzeszony z martwych. Ten właśnie Duch jest także zasadą jedności Kościoła, który jednoczy się w wyznawaniu jednej wiary we wszystkich językach. Bóg przez Ducha udziela nam daru miłości, który jest szczególną łaską „wielkanocnego sakramentu”, czyli sakramentów inicjacji chrześcijańskiej: chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Zmartwychwstały Chrystus mocą swego Ducha odnawia Kościół, a Duch, włączając nas w los Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, czyni nas w pełni uczestnikami szczytowego momentu historii zbawienia. Zobowiązuje też do prowadzenia życia według Ducha Zmartwychwstałego. Dzięki Duchowi możemy praktykować każdą cnotę, będąc mocnymi i niepokonanymi w walce z Szatanem i wobec ataków ludzi.
Duch Święty uzdalnia nas do przyjęcia z wiarą woli Ojca (por. kolekta z poniedziałku 7 tygodnia Wielkanocy) i stwarza w nas nowe serce, abyśmy mogli podobać się Bogu i wypełniać jego wolę (por. kolekta z czwartku 7 tygodnia Wielkanocy). On też sprawia, że stajemy się synami w Synu. Okres Wielkanocy to dobry czas na przypomnienie, odnowienie łaski otrzymanej dzięki przyjęciu sakramentów, przez które zostaliśmy wtajemniczeni w życie chrześcijańskie: chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Skutkiem ich przyjęcia jest oczyszczenie, odrodzenie i odkupienie. Dzięki nim na nowo stajemy się dziećmi Bożymi. Nie jest to wynikiem naszych wysiłków, ascezy czy własnego pragnienia przemiany, lecz działania Ducha, któremu pozwalamy się prowadzić. Dlatego też to, że jesteśmy synami, nie determinuje nas raz na zawsze, ale staje się rzeczywistością w takiej mierze, w jakiej pozostajemy w relacji z Ojcem.
Możemy zatem powiedzieć, że Duch Święty wprowadza całą wspólnotę Kościoła w zrozumienie misterium Chrystusa. Treść tę odnajdujemy przede wszystkim w antyfonach na komunię św. siódmego tygodnia Wielkanocy. To Duch udziela każdemu jasności, aby mógł dojść do prawdy – jak poucza nas św. Bazyli w drugim czytaniu z Godziny czytań we wtorek 7 tygodnia Wielkanocy. Natomiast w prefacji na uroczystość Zesłania Ducha Świętego dziękujemy Bogu za to, że w początkach Kościoła dał wszystkim narodom poznać prawdziwego Boga. Duch Święty poucza nas w ten sposób o Prawdzie, którą jest Jezus Chrystus i Jego zbawcze dzieło.
opr. na podstawie:
M. Auge, Rok liturgiczny.
To sam Chrystus, który trwa
w swoim Kościele, Kraków 2013.