Określenie okres zwykły może kojarzyć się z czymś mało znaczącym, zwyczajnym, powszednim. Tymczasem po Soborze Watykańskim II okres ten zyskał swoje znaczenie liturgiczne, które – podobnie jak pozostałe okresy liturgiczne – odnosi się do misterium Chrystusa i życia Kościoła. Jest to najdłuższy okres w roku liturgicznym, który obejmuje 33 lub 34 niedziele. W tym czasie, jak możemy przeczytać w Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza, „nie obchodzi się żadnej szczegółowej tajemnicy Chrystusa, lecz wspomina się misterium Chrystusa w jego pełni” (ONRLiK 43). Po łacinie okres ten nazywa się per annum, dlatego też można to tłumaczyć jako okres w ciągu roku, co wydaje się, że brzmi już lepiej niż okres zwykły.
Okres zwykły jest czasem na pogłębienie i przyswojenie misterium Chrystusa zaszczepione w życiu wierzących, aby je przyjąć i uczynić paschalnym. Chrześcijanin, włączając się w obchody kolejnych okresów roku liturgicznego i świętując niedziele, odnajduje w Chrystusie rację bytu, czerpie z Niego pokarm i inspirację. Jego życie zostaje w Nim głęboko osadzone.
Zarówno niedziele, jak i dni powszednie okresu zwykłego mają szczególny charakter właśnie za sprawą czytań biblijnych, które zostały wyznaczone na te dni. W odróżnieniu od innych okresów czytania w tym czasie są ułożone na zasadzie lektury półciągłej, to znaczy księgi biblijne są czytane w sposób ciągły, przy czym niektóre fragmenty zostały pominięte z racji duszpasterskich. Bogata jest także treść kolekt przeznaczonych na ten okres oraz treści prefacji zarówno niedzielnych, jak i na dni powszednie.
Półciągła lektura Ewangelii przedstawia życie Jezusa i Jego słowa w codzienności, podkreślając w ten sposób zbawczy wymiar naszego zwyczajnego życia. Półciągła lektura innych ksiąg Starego i Nowego Testamentu daje nam możliwość porównania naszego naśladowania Jezusa z oczekiwaniami ludu Bożego i wytrwałą wiernością pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. W przesłaniu czytań biblijnych okresu zwykłego możemy zauważyć, że są wezwaniem do zaangażowania się w naśladowanie Chrystusa, podążanie za Nim i budowanie królestwa Bożego.
W okresie zwykłym w ciągu roku nasze życie w Duchu może się pogłębiać, konkretyzować, aby doprowadzić nas do dojrzałej i świadomej egzystencji. Jest to czas przyswajania darów Ducha, coraz głębszego wnikania w misterium Chrystusa, które ma przenikać naszą historię, aż wszystko zostanie zjednoczone w Nim jako Głowie.
Ukoronowaniem roku liturgicznego jest uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, do którego zmierza cała historia. Oprócz tej uroczystości w okresie zwykłym są obchodzone również inne uroczystości i święta Chrystusa Pana, Maryi i świętych. Ich przedmiotem nie jest celebrowanie jakiegoś szczególnego aspektu misterium Chrystusa, lecz zostały ustanowione jako święta idei – wynikające ze szczególnej pobożności wiernych. W większości uroczystości Pańskie w okresie zwykłym nie mają stałej daty, lecz ukazują niektóre aspekty misterium Chrystusa, już wcześniej przeżywane w innych okresach roku liturgicznego.
Również święta i wspomnienia Maryi Panny i świętych, obchodzone z autentycznym duchem liturgii, nie przesłaniają centralnej roli Chrystusa, ale ją podkreślają, ukazując moc odkupienia.
opr. na podstawie:
M. Auge, Rok liturgiczny. To sam Chrystus,
który trwa w swoim Kościele, Kraków 2013.