Nasza pielgrzymka toczy się w doczesności, a więc
i doczesnych środków mamy używać do tego, by pogłębiła
się nasza relacja z Bogiem. Wszystko, co stworzone,
niesie bowiem w sobie ślad swego Stwórcy. Nie
możemy jednak na tym poprzestać, gdyż życie duchowe
– na wzór tego cielesnego – domaga się pokarmu.
Otrzymujemy go przez rozmaitość Bożej łaski, dostępnej
dla nas przez sakramenty, liturgię, modlitwę. Te środki
otwierają nas na przyjęcie daru zbawienia. Nie możemy
na niego zasłużyć, gdyż mógł tego dokonać jedynie
Zbawiciel. Łącząc się z Nim, stajemy się uczestnikami
zbawczych darów i to, co się Jemu należy, staje się naszą
własnością. Przez przybrane synostwo otrzymujemy
Chrystusowe dziedzictwo.
