Przyzwyczailiśmy się do tego widoku. Dwie skrzyżowane belki z prostym lub misteryjnie rzeźbionym ciałem Zbawiciela. Są wszędzie: w naszych świątyniach, przy wiejskich ścieżkach i wielkomiejskich drogach, w wielu instytucjach, naszych domach, na naszej piersi. Niby tak blisko. Niby najważniejszy ze znaków wiary. Czy jednak przez nas na pewno dostrzegany? Nie przypominamy sobie o nim tylko w czasie celebracji Wielkiego Piątku lub podczas doniesień medialnych o kolejnym ściętym, wyrzuconym krzyżu? W dzisiejsze święto, które zostało nazwane Podwyższeniem Krzyża Świętego, chcemy umieścić go w miejscu centralnym tak, by na całą naszą rzeczywistość patrzeć przez jego pryzmat. To pryzmat miłości, która oddała wszystko, byśmy mieli życie. To też święto podniesionych oczu – wpatrzonych w bramę zbawienia.
