Śmierć do św. Korneliusza i św. Cypriana nie przyszła nagle i niespodzianie. Nie była dla nich wielkim zaskoczeniem lub ewentualnością odsuwaną w daleką przyszłość. Decydując się iść za Jezusem, uczyli się dzień po dniu, by być jak najbardziej podobnymi do Niego. Stąd nadszedł ten moment, w którym dla Jego chwały, zbudowania wiernych, zapragnęli oddać nie tylko swój czas, umiejętności, nieprzespane noce, wysiłek poszukiwania zagubionego człowieka. Dojrzali w miłości jak wysypujące się dojrzałe ziarna, wyrazili gotowość, by oddać już wszystko – do ostatniej kropli krwi, z ostatnim tchnieniem włącznie. Myśl o męczeństwie przeraża. Musi przerażać. Zwłaszcza wtedy, gdy nasza miłość szuka tylko siebie. Gdy kochamy naprawdę, oddajemy naprawdę – nawet życie.
