Na wieść o czyjejś przedwczesnej śmierci powtarzamy, że to niesprawiedliwe, w pewien sposób bezduszne. Ci, którzy odeszli, mogli przecież zrobić jeszcze tak wiele, nie zdążyli nacieszyć się życiem, zostawili swoich bliskich w rozpaczy. Wspominani dziś św. Andrzej, św. Paweł i ich Towarzysze po ludzku nie dokończyli swojego dzieła. Ktoś zamknął im usta, by Ewangelia nie była już słyszana. Ich krew i martwe ciała miały wyrazić tryumf nad miłością Chrystusa i przestraszyć Jego wyznawców. I tu chciałoby się powiedzieć: to niesprawiedliwe! Czy ich zasiew, poświęcenie, najtrudniejsze i najpiękniejsze świadectwo nie miało znaczenia? Wręcz przeciwnie. Żyli dla wartości, jakie przekraczają to, co przyziemne. Żyli i umierali dla Chrystusa. Wskazywali na ten najbardziej właściwy kierunek życia – na niebo. Dziś żyją z Chrystusem. To siewcy również naszej wiary.
