Człowiek powinien całą swoją ufność złożyć w Bogu. Dzisiejszy świat uczy nas jednak czegoś zupełnie odwrotnego. Przekonuje o tym, że człowiek może ufać tylko sobie i sam powinien zapewnić sobie wszystko, o wszystko się martwić. W konsekwencji żyjemy w ciągłym lęku, gonimy za dobrami materialnymi, rozwojem osobistym, często kosztem drugiego człowieka. Tracimy kontakt z Tym, który może dać nam to wszystko i wiele więcej. Pustkę serca wypełniamy różnymi duchowymi i materialnymi „dopalaczami”. Skąd konieczne jest to, aby z wiarą nieustannie powtrzać: „Jezu, ufam Tobie”, oddając się pod Jego opiekę. Zaufanie jest zawsze aktem woli. Jeśli rzeczywiście uwierzymy, że tylko On jest warownią, która może nas ocalić, i pójdą za tym nasze konkretne czyny, On natychmiast ruszy nam z pomocą. Bo On sam jest wierny.
