Święty Bonifacy. Człowiek odwagi. Odwagi, z jaką podejmował misje nawracania pogan i jeszcze większej odwagi, z jaką podejmował dzieło nawracania letnich i rozpasanych chrześcijan. Tu chyba trzeba najwięcej odwagi, więcej niż w przypadku niewierzących: nawracać niby-wierzących, którzy w istocie rzeczy poszli za
swoim wygodnictwem i swoimi upodobaniami. Takim nigdy nie spodoba się ktoś, kto nawołuje ich do powrotu ku pierwotnej gorliwości, czystości wiary. To nam wszystkim nieustannie grozi: zejście ku własnym upodobaniom, własnemu wygodnictwu. Taka wiara supermarketowa: biorę, co mi pasuje… I trzeba zauważyć, że wszelkie nawoływanie w kierunku czystości wiary, pierwotnej gorliwości i miłości, pierwotnego posłuszeństwa to nawoływanie Miłości Bożej, która chce dla każdego z nas prawdziwego życia. A Bóg potrzebuje naszego posłuszeństwa, a nie rozpasania, by mógł nas doprowadzić do pełni życia.
