Czasy, w których żyli św. Korneliusz (zm. w 253 r.) i św. Cyprian z Kartaginy (zm. 258 r.) to heroiczny okres dziejów Kościoła. Prześladowania za cesarza Decjusza (249-250 r.) przeorały głęboko Kościół. Cyprian należał do nieustraszonych obrońców wiary i jedności Kościoła. Musiał być człowiekiem twardym i nieugiętym, niezłomnym stróżem prawdziwej wiary. Czasem zbyt rygorystycznie wyznaczał podziały między Kościołem wyznającym prawdziwą wiarę, a tymi, którzy pozostają poza nim, jednak był wielkim autorytetem. Papież Korneliusz poniósł śmierć, której powodem był spór z Decjuszem o rzekomo zawierający motywy spisku przeciw państwu list nadesłany do biskupa Rzymu przez Cypriana. List ten Korneliusz określił jako „lekarstwo dla dusz” (Liber Pontificalis 22,5). Ich wiara pozwoliła przetrwać czas próby.
