Liturgiczne spotkanie ze św. Elżbietą, która oddała swoje życie Bogu w zakonie, a bliźniemu w miłosiernej pomocy chorym i cierpiącym, skłania nas do namysłu nad miłością miłosierną w naszym chrześcijańskim życiu. Posługa chorym nie jest rzeczą prostą. Wymaga wiele odwagi, samozaparcia, ale przede wszystkim miłości do człowieka. Oprócz cech altruistycznych, właściwych człowiekowi, wspaniale rozwiniętych u niektórych osób, chrześcijanin posiada jeszcze jedną, ważną motywację: czyniąc dobro człowiekowi będącemu w potrzebie, okazuje miłość samemu Chrystusowi: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście (por. antyfona na wejście). Dla nas powinna to być najważniejsza motywacja w czynieniu dobra potrzebującym. Jezus się z nimi utożsamia.
