Po co człowiek żyje na ziemi? Po to, by wielbić Boga i osiągnąć zbawienie. Ta prawda katechizmowa wydaje się dziś anachronizmem, a jednak oddaje istotę powołania każdego człowieka do życia. Bo czym jest prawdziwe życie, jeśli nie wielbieniem Boga, by On nieustannie mógł przebywać w sercach prawych i szczerych (por. kolekta)? Jestem zdrowy czy chory, żyję w dostatku czy biedzie, mam wokół siebie wielu przyjaciół, czy
też doskwiera mi samotność, każdą chwilę mogę ofiarować Bogu, by stać się dla niego godnym mieszkaniem (tamże). Jego obecność pomoże mi nie tylko oderwać się od zła, ale z rzeczy dobrych wybierać te najlepsze, nigdy nie zatrzymując się w połowie drogi i nie marnując czasu na to wszystko, co nam nie wyjedna wiecznej nagrody (por. modlitwa nad darami)
