Często wystarczy sama świadomość tego, że ktoś jest blisko, interesuje się naszymi sprawami, przeżyciami i codziennością. Jakże istotna staje się taka świadomość w momentach próby, gdy świat nie potrafi nas zrozumieć i przyjąć, a zaufani dotąd ludzie uciekli, schowali się albo się przestraszyli. W poczuciu osamotnienia czy klęski siłą dodającą otuchy czy mobilizującym do powstania oparciem staje się zwykła obecność. Obecność wierna. Obecność, która nie zawodzi. Obecność
samego Boga. Niech więc nasze spotkanie z Nim przeniknie pokorna modlitwa: Nie opuszczaj mnie, Panie, Boże mój, nie oddalaj się ode mnie (por. antyfona na wejście), doprowadź do życia wiecznego i już dziś daj nam pewność wiary, że JESTEŚ.
