Wprowadzająca nas w dzisiejszą liturgię antyfona, zaczerpnięta z Psalmu 27, aż dwukrotnie wzywa nas,
abyśmy oczekiwali Pana. Wyczekiwanie Zbawiciela kojarzy nam się bardzo mocno z okresem Adwentu i następującym po nim Bożym Narodzeniem. Niesie w sobie wówczas bardzo pozytywny i radosny ładunek emocji, bo oto nadchodzi Jezus – Bóg, który staje się złożonym w betlejemskim żłobie Dzieciątkiem. Wyczekiwanie Wielkiego Postu zmienia swój charakter. Nadchodzi ten sam Jezus. Zbliża się pokornie w stronę krzyża. Pojawia się krew, otwarte rany, okrutne cierpienie i śmierć. Jemu męstwa i odwagi nie brakuje. A nam? Zwłaszcza wtedy, gdy wydaje się, że przegrywa? Najtrudniej trwać przy słabym Chrystusie.
