Celebrację Niedzieli Męki Pańskiej zaczynamy najczęściej procesją. Wzorem tłumu ludzi zgromadzonego
na progu Świętego Miasta Jeruzalem, trzymamy w ręku palmy, wierzbowe gałązki, czasem pierwsze kwiaty. Próbujemy się włączyć w śpiew skomplikowanych antyfon odkrywających tajemnicę tego wydarzenia. Czy nasza radość jest pełna? Pewnie dużo w niej umiaru, powściągliwości i nie dlatego, że nie jesteśmy wdzięczni lub nie potrafimy w ogóle się cieszyć. My po prostu już wiemy, dokąd to wszystko prowadzi. Wracają nasze radosne okrzyki zachwytu, deklaracje wiary, wypowiadane świadectwa, a wraz z nimi to, co następowało później – zobojętnienie, rozczarowania, odchodzenie, grzech. Każdy z nas czuje na dnie serca, że Jezus drogę krzyża przeszedł również przez nas. I dla nas.
