Jeden ze świętych zwykł mówić, że „nasz Pan nie opuścił niebios, gdy stamtąd przyszedł do nas; nie opuścił też i nas, kiedy znowu wstąpił do niebios”. Słowa te dodają nam otuchy i nadziei, szczególnie dziś, gdy może jak apostołowie zostajemy na górze i wpatrujemy się w niebo, starając się dostrzec usilnie Jezusa. To wyraz naszej tęsknoty za Jego obecnością, za tym, że jest obok, mówi, naucza i zwyczajnie towarzyszy nam w każdej chwili. Od momentu Wniebowstąpienia wiemy, że mimo iż nie widzimy Go tak, jak byśmy chcieli, to przecież On jest w nas i z nami w każdej sekundzie. Nasze oczy widzą Go żywego i obecnego w białym chlebie. Wniebowstąpienie Jezusa jest zatem zapowiedzią tego, co czeka nas po zakończeniu ziemskiej wędrówki. Wtedy nasza oczekująca wiara i niewzruszona nadzieja zostaną wypełnione w pełni miłości.
