Chyba większość z nas kojarzy Świętego Brata Alberta z jego mottem, że „powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny”.
Pozostaje tylko pytanie, na ile te słowa przemieniają i nas w naszym myśleniu i działaniu. Brat Albert nie zatrzymał się na powierzchownym wzruszeniu biedą innych, ale całe swoje życie ofiarował dla najuboższych.
To jest miara Chrystusowa: nasz Pan daje całego siebie, a Jego Ewangelia nie jest zbiorem pobożnych myśli i zachęt dla średnio pobożnych. Albo idziemy za Jezusem, albo nie idziemy. Owszem: nie wszyscy musimy iść do biednych i otwierać dla nich domy jak brat Albert Chmielowski. Wszyscy musimy jednak żyć praktycznie przykazaniem miłości. Na tej drodze, na której jesteśmy. Jak mówił św. Jana Paweł II, inspirujący się życiem „brata naszego Boga”: „Święty Brat Albert nie pisał uczonych traktatów […], On po prostu pokazał, jak należy miłosierdzie czynić. Pokazał, że kto chce prawdziwie czynić miłosierdzie, musi stać się bezinteresownym darem dla drugiego człowieka. Służyć bliźniemu to według niego przede wszystkim dawać siebie, być dobrym jak chleb”.
