Z naszego serca wydobywa się nieustanne wołanie. Czasami jest ono wyraźne, a czasem tak niedostrzegalne, że sami nie zdajemy sobie z niego sprawy. Jest to wołanie o pokarm, który da nam prawdziwe życie, zaspokajając nasze najgłębsze pragnienia i tęsknoty. Serce stworzenia zwraca się bowiem zawsze ku Stwórcy i nieustannie oczekuje od Niego daru zbawienia. Wielkim wyzwaniem jest odkrycie tej prawdy, że sami nie zaspokoimy naszych duchowych potrzeb, gdyż one wymagają zwrócenia się do Tego, który sam jest Życiem i dlatego może udzielać go w obfitości. On niezawodnie okaże wiekuistą dobroć proszącym (por. koleta), zapewniając pokarm, który da nam siły na dalszą drogę.
