Bóg czyni nas przybranymi dziećmi – tak modlimy się w dzisiejszej kolekcie. Człowiek przez grzech utracił pierwotną świętość, stracił dziecięctwo Boże. Stał się ślepy, głuchy, chromy i niemy – niezdolny do pełnego życia, do budowania relacji, do szczęścia. Jest podobny do bezwodnej pustyni. Pan jest sprawiedliwy (antyfona na wejście), to znaczy w biblijnym języku – wierny swojej miłości. Wierny wyborowi, jakiego dokonał, stwarzając nas. Cała historia zbawienia jest historią przywracania w ludziach pierwotnego zamysłu Bożego. Dzięki wierze stajemy się na powrót wolnymi dziedzicami nieba. Wiara uzdalnia nas do zaufania Panu, do stania się anawim – ubogimi, którzy wiedzą, że potrzebują Boga. On jest wodą życia, którą pijemy, biorąc udział w dzisiejszej liturgii.
