Liturgia słowa zaczyna się dzisiaj pokutną modlitwą Ezdrasza. Zupełnie tak samo jak na początku każdej Eucharystii. Stajemy przed Bogiem ze świadomością własnych niewierności i grzechów. Zanim złożymy Bogu ofiarę czystą, świętą i doskonałą, naszą ofiarą jest duch skruszony – jak mówi psalmista. Bóg jest naszym Wybawicielem, On jest naszym Panem na wieki. Przyjmuje od nas tę ofiarę, okazuje miłosierdzie, pozwala się wielbić i posyła nas. Tak, jak niegdyś rozesłał apostołów. Idźcie – słyszymy na końcu liturgii – posyłam was.
Wokół nas wielu chorych na wirus grzechu, nienawiści, zranionych, samotnych. Żyjących w beznadziei. Każdemu mamy głosić Dobrą Nowinę o królestwie.
